@ kiss my fanny!!! Η διατύπωση: "Έχω γνωρίσει Ισπανούς με πτυχία που έκαναν τα γκαρσόνια στην Αγγλία για 3,6 λίρες την ώρα" (το minimum wage εκείνη την εποχή) σε κάνει να καταλαβαίνεις ότι αναφέρομαι "στον φίλο, του φίλου, ώ φίλε"; Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω για τον εαυτό μου, γιατί όταν πήγα για πρώτη φορά έξω δεν είχα μεν λεφτά και υποχρεωνόμουν να εργάζομαι part time, αλλά τουλάχιστον είχα μια υποτροφία για να καλύπτει το ενοίκιό μου. Μπορώ όμως να σου μιλήσω για τον αδελφό μου που είναι 44 ετών και από τα 20 του μένει μόνιμα στο εξωτερικό. Πήγε στη Γερμανία με μια γνωριμία (του καλοκαιριού, άν αντιλαμβάνεσαι), που στο δρόμο του τελείωσε. Γύρισε μόνος του όλη την Ευρώπη και τα τελευταία 15 χρόνια μένει στο Λονδίνο (πίστεψέ με, με μηδενική οικονομική στήριξη). Οι κοπελίτσες που ανέφερα (από Αγγλία, Γαλλία κυρίως, αλλά και άλλες χώρες) "χαραμίζουν" 1 χρόνο από τη ζωή τους για να κάνουν babysitting ως εσωτερικές (μένουν και τρώνε στα σπίτια που δουλεύουν). Με τα λίγα χρήματα που μαζεύουν, μπορούν να έχουν οικονομική ανεξαρτησία για να ξεινήσουν κάπως τη ζωή τους όταν επιστρέψουν στη ν πατρίδα τους. Γιατί θέλουν να είναι ανεξάρτητες. Μπορεί να μην είναι οι καλύτερες νοικοκυρές (σύμφωνα με τα standards της ελληνικής παλαιάς σχολής) αλλά δεν περιμένουν στα 25 τους χρόνια από τις μανάδες τους να τους πλύνουν τα βρακιά τους. Αλίμονο στη χώρα της οποίας οι νέοι φοβούνται το άγνωστο και την αλλαγή. Ποιά κοινωνία μπορεί να πάει μπροστά άν οι φορείς του μέλλοντός της είναι κακομαθημένα μαμόθρεφτα που αδυνατούν να πάρουν ρίσκα; Και δεν ισχύει ότι "δε ξέρεις κανέναν που χωρίς καθόλου χρήματα να τα έκανε όλα αυτά". Αυτά ακριβώς έκανε ο παππούς σου και ο προπάππος σου στην Αστόρια, στο Ντύσελντορφ και στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου. Τώρα, πώς εμείς καταντήσαμε τόσο χ3στ3ς, είναι μια άλλη ιστορία.