Το The Bends ήταν η πρωτόλεια εποχή τους, η εφηβεία της πορείας τους, τότε που όλα μοιάζουν πιο straightforward κι οι μουσικές σου φόρμες δεν έχουν προλάβει να κορεστούν, να επαναληφθούν. Είναι μάλιστα συνδεδεμένη με την εφηβεία των περισσότερων εξ ημών, η οποία πάντα εξωραΐζεται με αυτήν την αποστασιοποιημένη νοσταλγική διάθεση που εμβαπτίζει τα πάντα στο ιδανικό.Έκτοτε εξελίχθηκαν, ωρίμασαν, διαχειρίστηκαν μια απίστευτη προβολή κι άντεξαν να κουβαλήσουν το βαρύτατο φορτίο του γκρουπ που επηρέασε μια ολόκληρη εποχή, μια γενιά συγκροτημάτων που ακολούθησαν κι ουδέποτε έφτασαν τη δυναμική τους (Coldplay, Muse, Elbows, Medal κα). Κι έγιναν κατιτίς πιο στρυφνοί, πιο απαιτητικοί, πιο ηλεκτρονικοί,έσπασαν τις ροκ νόρμες κι αδιαφόρησαν απέναντι στις επικλήσεις του μέσου οπαδού να παραμείνουν στις υφιστάμενες κατακτήσεις τους. Ταυτόχρονα δεν εγκλωβίστηκαν στη μέγγενη του γκρουπ αυτού καθεαυτού, κάνοντας έκαστως το καπρίτσιο του μέσα από την προσωπική διασκογραφία κι επιστρέφοντας πίσω στο πρώτο, όπως εκείνος που ξενοπηδάει μεν, αλλά αρνείται να εγκατλείψει την οικογενειακή γαλήνη.Θεωρώ πως οι Radiohead παραπέμπουν στους Beatles αναλογικά με τον τρόπο που μπήκαν στα μουσικά πράγματα κι εξελίχθηκαν στην πορεία, διαμορφώνοντας μια πιο σοφιστικέ τραγουδοποιία και μάλιστα σε εποχές λιγότερο ηχητικά παρθένες, όταν ήδη ουκ ολίγα είχαν ειπωθεί και προηγηθεί μέσα σε 20 χρόνια. Προχώρησαν όμως εκεί που κανένας εκ των μάλλον υφολογικά περιορισμένων πχ U2 δεν κατάφερε, γιατί δεν συμβιβάστηκε, δεν φοβήθηκε και δεν σκανδάλισε με τίποτα περισσότερο πλην της μουσικής του.Plus έκανε cool την βλεφαρόπτωση! ;)
