για να το προσπαθήσουμε πάλι...“το αρχικό σου σχόλιο αφορούσε το δικό μου και συγνώμη δηλαδή αλλά το γ#$σες το θέμα.” Κι εγώ συγνώμη, αλλά κάνεις λάθος φίλε μου: Το αρχικό μου σχόλιο (υποθέτω ότι εννοείς το 25.4.2013 | 20:27) δεν απευθύνεται σε εσένα ειδικά. Αν αφορούσε σε εσένα (ειδικά) θα υπήρχε ως απάντηση – τοποθέτηση κάτω από δικές σου τοποθετήσεις – απαντήσεις, ειδικά εφόσον «έχουμε πιάσει τη συζήτηση». Σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν @Ο Νοών... νοείτω Makes sense?Το αντιλαμβάνομαι ότι είναι κάτι που μπορεί να συμβεί, το έχω πάθει κι εγώ. Την επόμενη φορά ρώτα, αν θες (και υπόσχομαι να μην στην «πέσω»).Το "κοπελιά" που το είδες γραμμένο; "Κοπέλα μου" έγραψα.Οχού...μωρέ τώρα, δεν είναι Γιάννης είναι μπαρμαγιάννης, πιθανότατα δεν θα μπορούσα να σου μεταφέρω για ποιο λόγο ακούγεται πατροναριστικό, όπως το “lady” ή το «ρε μανδάμ», αλλά ας μην σταθούμε εκεί όμως (κι ας μη το περιπλέξουμε περαιτέρω και παραπονιέσαι για τρίχες και τριχιές).«Άλλα έγραψα, άλλα κατάλαβες.»Χτυπάς πόρτες ανοιχτές, σου δήλωσα εξ αρχής ότι τα εν λόγω σημεία δεν μου ήταν σαφή. Αφού δεν μου ήταν σαφή, δεν μου έμενε άλλη λύση εκτός από το να σε ρωτήσω. Σε ρώτησα δις. I’m not in your head, που λένε.«Όταν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει ή να δεχτεί το χιούμορ, έχει θεματάκια να λύσει. Και μου έδωσες την εντύπωση πως έχεις θεματάκια. Όχι τόσο όσο αφορά το χιούμορ μου αλλά πίσω από αυτό, κυρίως το άσχημο περιστατικό που σου συνέβη για το οποίο μετανιώνεις κάθε μέρα για την παθητική στάση σου και που δεν του έφερες το πρες παπιέ (καλά θα έκανες) στο κεφάλι.»Εκτιμώ το εμπνευσμένο χιούμορ αλλά και διάφορα είδη χιούμορ, ενίοτε είμαι εξαιρετικά χιουμοριστικό άτομο myself! Όμως δεν μπορώ να κάνω χιούμορ με κάποια πράγματα, που είναι εκ φύσεως σοβαρά. Δεν μου βγαίνει, ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε. Επίσης, χωρίς να παρεξηγηθείς, το γεγονός ότι δεν έπιασα, στην προκειμένη περίπτωση, το δικό σου χιούμορ δεν με καθιστά άτομο χωρίς χιούμορ ή με "θεματάκια". ...Και να σου πω κάτι άλλο, πιο σημαντικό από την αίσθησή του χιούμορ μου; Είναι πολύ ενοχλητικό να μοιράζεσαι κάτι (το άσχημο περιστατικό εν προκειμένω) και να ξέρεις (ή τέλος πάντων να μπορείς να πιθανολογήσεις επ’ αυτού, πριν το γράψεις) ότι εσύ και ο κάθε εσύ, όταν θα «στριμωχτείς» λίγο ή όταν κάτι δεν θα σ’ αρέσει, πολύ σύντομα θα το χρησιμοποιήσεις εναντίον μου («κοπέλα μου, άντε στον ψυχολόγο»). Και η αλήθεια είναι πως ούτε θέλω να σας κρατήσω απ’ τον ώμο και να κλάψω, ούτε θέλω να σπάσω τα μούτρα στους πάντες. OK? Δηλαδή άκου το: «ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ, ΑΜΕ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΨΥΧΟΛΟΓΟ, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΙ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ» Σου ακούγεται τώρα κάπως επιθετικό; Ναι, γιατί είναι.θα σ΄ άρεσε, χωρίς ιδιαίτερο λόγο; Εμένα πάντως, όχι.οκ..προχωράμε όμως και τα ψιλολύνουμε σιγά, σιγά πιστεύω.Κλείνοντας (γενικά προς όλους και όλες)...Δεν μιλάμε για έλξη στις σχέσεις γενικώς, δεν μιλάμε για φλερτ στο bar, δεν μιλάμε για 2 λέξεις που θα ειπωθούν στο γραφείο, μεταξύ συναδέλφων: "καλημέρα, τα μαλλιά σου είναι ωραία σήμερα, γουοτέβερ”, δεν μιλάμε να είσαι πραγματικά ξινή-ός, ψώνιο, αγγούρι και με τη μύτη στη στρατόσφαιρα (μπλιάξ λέμε), δεν μιλάμε για τα βιολογικά ρολόγια της καθεμιάς και του καθενός, δεν ξέρω -καν- αν μιλάμε για τη «συγκεκριμένη» κοπέλα που έχει αντιληφθεί ότι σχεδόν μόνο με το στήθος της θα πάει μπροστά, γιατί τα υπόλοιπα –δυστυχώς- είναι δευτερεύοντα ή ήταν δευτερεύοντα και ΥΠΟΤΙΜΗΜΕΝΑ μέχρι πολύ πρότινος.... Μιλάμε για τα δυσάρεστα συστηματικά μαρκαρίσματα και παρενοχλήσεις στον χώρο εργασίας, αποδέκτες των οποίων είναι διαφορετικές γυναίκες (και ενίοτε άνδρες) που δύνανται να έχουν πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ελπίζω κάποια στιγμή να γίνει κατανοητό.
