Επικό ολίσθημα του Χρονά, υπόδειγμα ανανδρείας, αλητείας κι επαίσχυντης στάσης. Συνδυασμός κακοψυχίας και κατινισμού που κάνει τη συσσωρευτική καταγραφή της μεσημβρινής ζώνης του Star να ωχριά σε επίπεδο κουτσομπολιού και μικρότητας. Ουσιαστικά θα έπρεπε να διδάσκεται σε σχολές για το πως μπορείτε να διαγράψετε ολόκληρη την παρακαταθήκη σας μέσα σε 5 αράδες.Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχε τοποθετηθεί ο Χρονάς στην άποψη συνέντευξης πως δίνει την εντύπωση ενός μοναχικού κι απόμακρου ανθρώπου. Η αυνανιστικά εγωστρεφής του απάντηση ήταν:"Ίσως να είναι κι έτσι. Τώρα κάνω παρέα με έναν φίλο από την Κω πού ’ναι και συγγραφέας, τον Φώτη Θαλασσινό, όχι ότι είναι αρμονική πάντοτε η παρέα μας αλλά είναι ο μόνος άνθρωπος που με αναζητεί για να βγαίνουμε να πιούμε ένα καφέ και να μιλήσουμε. Παρ’ όλο που πέρασαν πολλοί άνθρωποι από κοντά μου, που γνώρισα πολύ κόσμο, δεν ξέρω αν με φθονούν και απομακρύνονται. Δεν νομίζω ότι είμαι δυσάρεστος και κουραστικός άνθρωπος."Αν κρίνουμε από την ευτέλεια ενός τέτοιου σχολίου, δεν θα έπρεπε να αναρωτιέται ο ποιητής εκ του ηθικού προχείρου γιατί ουδείς τον αναζητεί. Δεν φταίει ο φθόνος για το μεγαλείο του ανδρός, όχι, αλλά η απουσία βασικής ευγένειας, τακτ, ουσιαστικής κι όχι για το θεαθήναι καλλιέργειας.Θα συμφωνήσω με τον remaz πως αρχίζουν και πληθαίνουν σταδιακά τα φαινόμενα μιας παλιμπαιδίστικα ανεύθυνης συμπεριφοράς από τους πάλαι ποτέ διανοούμενους. Λες κι άξαφνα τα καλόπαιδα της κουλτούρας βαρέθηκαν να κουβαλάνε αυτά τα δεσμά κι αφήνονται στην απελευθέρωτική ψευτο-μαγκιά της αγένειας, έτσι για να βιώσουν εν ζωή το διεστραμμένο alter ego τους. Ίσως πάλι τους κούρασε η διαχρονική αποδοχή (συνήθως δυσανάλογα θετική του πραγματικού τους έργου) κι επιθυμούν τα 15 λεπτά αρνητικής διασημότητας. Άβυσσος η ψυχή!Αλλά για ποιον Χρονά μιλάμε...εκείνον που έδινε στίχους στο Χατζιδάκι ή τον άλλον που χάριζε διθυραμβικές κριτικές στους Δαίμονες:"Την παράσταση κλέβει η Εβελίνα Παπούλια – παλιός και νέος δαίμων. Η Άννα Βίσση – πνεύμα του καλού – αξιοπρεπής. Καλή ηθοποιός που άδει. Βασίλισσα ή νέα ερωτευμένη. Η μουσική του Νίκου Καρβέλα φιλόδοξη. Κάποτε είχε ανάμνηση Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Κι άλλοτε ροκ μπάντας. Η ορχήστρα ζωντανή υπό την διεύθυνση του Αλέξη Πρίφτη. Για το τέλος άφησα τους Παναγιώτη Πετράκη και Νικόλα Καραγκιαούρη σχεδόν θεϊκούς στους ρόλους τους. Η παράσταση είναι μάθημα για να αγαπήσεις την όπερα. Το ιταλικό προϊόν βαπτισμένο, μέσα στην ροκ μέθη".Ίσως να πρέπει να αρκεστούμε στο δικό του ποιητικό λόγο για να βγάλουμε άκρη στο ποιος είναι ο Γιώργος Χρονάς:"Αισθάνομαι χωρίς προέλευση/ χωρίς καταγωγή/ όπου καταλήγω με καλύπτουν/ οι μουσικές/ οι φωτισμένες πλευρές των πόλεων/ Βαδίζω έξω από τα σύνορα/ θέλοντας να συλληφθώ/ και να ομολογήσω/ ότι υπήρξα ένα τίποτα/ ένας ιερός πόνος / στην ωμοπλάτη".Κρατάμε το "ένα τίποτα λοιπόν" και το "ιερός πόνος στην ωμοπλάτη" που κάλλιστα θα μπορούσε να αντικατασταθεί με το "a pain in the ass". Με την κρίση να βαθαίνει και σε αισθητικό πεδίο...