Σοκ με τον Ροβιόλη! Κι εγώ και η μαμά μου! Άλλη μια παρανόηση: στους πιασάρικους (catchy) Ελεύθερους Πολιορκημένους του Μαρκόπουλου, στο "Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τόπι Άγγλου" άκουγα "Τοοο Πάγκλου" -έτσι, με μια δραματικότητα- και φανταζόμουν το Πάγκλου σαν ένδοξο πεδίο μάχης. Επειδή η μουσική μου κολλούσε τραγουδούσα με πάθος κι εγώ "Τοοο Πάγκλου"... Μερικές ακόμη: η γιαγιά μου είχε πάει στην κηδεία της φίλης της Άννας και επέστρεψε κατάπληκτη γιατί "τόσα χρόνια την εφώναζε Άννα και εκείνη την ελέγανε Άννυ! Μα να μην το 'χει προσέξει τόσα χρόνια;". Άκουγε τον ιερέα να λέει συνέχεια "της δούλης Σου, Άννης" κλπ με την αρχαιοελληνική κατάληξη και μπερδεύτηκε. Της εξηγήσαμε όμως :-)Μεγαλύτερη η παρανόηση μιας άλλης συγχωριανής, πολύ θεοσεβούμενης, η οποία άκουγε την Μεγάλη Πέμπτη "[...] λαβών ο Ιησούς τον άρτον και ευχαριστήσας έκλασε [...]" (έκοψε δηλαδή σε κομμάτια) έκανε το σταυρό της και ψιθύριζε "μεγάλη η χάρη Σου, Χριστέ μου, και το πορδιδάκι σου να πιω" ...Πάμε τώρα: τοοο Πάγκλου!