Δυο φορές βρέθηκα σήμερα σε συζήτηση απέναντι σε ανθρώπους που εκτιμώ και που ήταν της εντελώς αντίθετης άποψης, ότι δηλαδή μπορεί να μην ψηφίζουν ΧΑ, αλλά η πρωτοβουλία να μοιραστεί φαγητό έπρεπε να στηριχθεί και όχι να απαγορευτεί. Αυτό που με προβλημάτισε μετά την αρχική οργή και λύπη μου ήταν το εξής: κανείς δεν έδειχνε να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην σημειολογία της πλατείας Συντάγματος, κανείς δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται την αξία της εικόνας, βουλευτές νεοναζιστικού κόμματος [υποθέτω μπορούμε πλέον να το αποκαλούμε ανοιχτά έτσι] επιλεκτικά να μοιράζουν άρτο στους εξαθλιωμένους συμπολίτες τους μπροστά στη Βουλή και θεάματα δια τηλεοράσεως σε όλους τους υπόλοιπους. θα μου πείτε, εσύ δεν πεινάς ακόμη. Μα ούτε κι οι συνομιλητές μου πεινάνε, κι όμως έφθασαν στο σημείο η νομιμότητα να μη τους αφορά, η δημοκρατία να είναι ο περίγελώς τους και η ανθρώπινη αξία στα μάτια τους να έχει εθνικότητα. Αυτό ήταν για μένα σήμερα η μεγαλύτερη ήττα. Δεν ξέρω πραγματικά ποιος ο "επικοινωνιακός" [sic] απολογισμός της σημερινής μέρας, ούτε μπορώ να αγνοήσω την πραγματική ανάγκη των συμπολιτών μου να επιβιώσουν, δεν ζω σε μεγάλο αστικό κέντρο για να έχω ιδία άποψη της οξύτητας του μεταναστευτικού προβλήματος, σήμερα όμως έχω πραγματικά την αίσθηση ότι το καράβι δεν είναι μόνο ακυβέρνητο, το έχει ρουφήξει μια μαύρη τρύπα και ο στροβιλισμός του ακόμη δεν έχει ελπίδα να σταματήσει. "All that is necessary for evil to triumph is for good men to do nothing" [E.Burke]- εδώ βρισκόμαστε δυστυχώς. Ευχαριστώ για την φιλοξενία, παρ' όλ' αυτά.-