Κι εγώ θα συμφωνήσω με τον Γρηγόρη ολόψυχα και θα προσθέσω την χθεσινή μου επιταφική εμπειρία.Χθες πήγα με φίλους σ' ένα μοναστήρι. Πριν πάμε η γνωστή (και τόσο γελοία) ένταση στο σπίτι: "που είναι το μοναστήρι, που θα συναντηθούμε στην Εθνική, ωχ αργήσαμε κ.α".Το μοναστήρι - σκηνικό ταινίας. Πνιγμένο στις λεμονιές, στις ευωδιές, στο πνεύμα. Δίπλα μου η αγαπημένη μου φίλη πιστή μου συντροφιά εδώ και 27 χρόνια (πότε πέρασαν;), μόλις είχε έρθει απ' το εξωτερικό, έχει να κάνει Ανάσταση στην Ελλάδα χρόνια. Μιλούσαμε κι εμείς χαμηλόφωνα, θυμηθήκαμε πως κάποτε είχαμε ψυχρανθεί, η φίλη μου έλεγε πως εφτά χρόνια δεν επικοινωνούσαμε, εγώ της απέδειξα πως δεν ήταν ούτε δύο. Αν κι εγώ εφτά τα είχα νιώσει. Χαμογελάσαμε γιατί μας φάνηκε τόσο γελοίος ο λόγος.. Κρατούσαμε η μια την άλλη απ' το χέρι όταν βγήκε ο επιτάφιος. Ξαφνικά μια σκηνή, με τράνταξε βαθιά. Πρώτα πήγαινε ο σταυρός, τον κρατούσε ένα ρημαγμένο γεροντάκι με θαμπά, βουρκωμένα μάτια, ακολουθούσαν τα εξαπτέρυγα, που δεν τα κρατούσαν όπως συνήθως παιδιά, αλλά γιαγιάδες γεμάτες σημάδια του χρόνου... Περπατούσαν σκυμμένες σαν να κουβαλούσαν όλο το βάρος της γήινης ζωής τους. Και ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει, πόσο δίκιο έχεις: τους δικούς μου θανάτους θρηνούσα. Όταν πήραμε το δρόμο της επιστροφής, ένιωθα βαθιά καθαρή. Βέβαια, αυτό δε σημαίνει πως δεν είχαμε και παρατράγουδα: έβαλα χέρι σε έναν παππού που πήγε να κλωτσήσει ένα σκυλί της μονής. Το ίδιο και η φίλη μου που έτρεχε ξοπίσω από ένα παιδάκι για να μην πειράζει έναν άλλον σκύλο και του' κανε κήρυγμα! Πόσο καφρίλα δίπλα στην πνευματικότητα.. Άλλο συγκλονιστικό: δεκάδες τα σκυλιά της Μονής που τριγύριζαν ελεύθερα κι ούτε ένα γαύγισμα! Καλό Πάσχα!