Ναι, να πούμε κάτι εδώ: οι άνθρωποι αυτοί, ταυτοποιημένοι ή μη, πρόσφυγες ή μετανάστες βρίσκονται σε μια ιδιότυπη σχέση ομηρείας με το ελληνικό κράτος (όπως περίπου και οι φυλακισμένοι, παραλληλισμός που κάνει ακόμα λιγότερο τζιζ αν σκεφτεί κανείς πως αυτό ακριβώς είναι: φυλακισμένοι στην Ελλάδα). Ως εκ τούτου, όπως το δικαίωμα ελεύθερης κίνησης των φυλακισμένων εκ των πραγμάτων περιστέλλεται , έτσι και το δικό τους. Κι αυτό επειδή, αν και δεν έχουν τελέσει έγκλημα, εν τούτοις οι ζωές και οι μοίρες τους βρίσκονται στα χέρια του κράτους μας και η ευθύνη για ό,τι τους συμβαίνει μας βαραίνει. Το αίμα των τριών που πνίγηκαν χθες είναι στα χέρια της συλλογικής πολιτικής μας οντότητας, που ναι το κρατος και οχι ο καθε αλληλεγγυος. Δεν νομίζω συνεπώς ότι η προφύλαξη της ασφάλειάς τους, από διακινητές κι εκμεταλλευτές μεταξύ άλλων , με τη κρατική, βίαιη, πιθανώς, μεταφορά τους σε άλλους, επαρκέστερους χώρους φιλοξενίας είναι τόσο ακραίο όσο παρουσιάζει ο σύριζα. Νομίζω αντιθέτως ότι είναι μάλλον ενδεδειγμένη λύση. Δεν είναι ζήτημα άσκησης βίας προς σωτηρία κάποιου που δε θέλει να σωθεί ή θέλει να ρισκάρει, που θα ταν απαράδεκτο, αλλά προς σωτηρία κάποιου που έχεις a priori καθήκον να προστατέψεις.