@12 Εγώ πάλι τα τίναξα όλα στον αέρα ένα μήνα πριν τις Πανελλήνιες και δεν το μετάνιωσα ποτέ (με είχαν και για γκανιάν για ιατρική, τρομάρα στον Αστραχάν τους!) Οι καθηγητές μου με μίσησαν, μου έταξαν πως θα μου συμβούν οι δέκα πληγές του Φαραώ, πως θα πεθάνω της πείνας, πως ποτέ δε θα επιτύχω, κ.α.Οι γονείς μου το αντιμετώπισαν με ψυχραιμία (βοηθούσε ότι είχαν πληρώσει ελάχιστα φροντιστήρια, καθώς και το γεγονός πως ήξεραν πως το παιδί τους είναι θεοπάλαβο!)Ήμουν τρομερά μπερδεμένη, και δεν ήξερα που μου παν τα τέσσερα. Στο ημερολόγιο μου έγραψα αυτό το βράδυ πως δεν θα γίνω γιατρός, ο κόσμος να χαλάσει. Πως θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο (ζήτημα να'χα δει δυο παραστάσεις στη ζωή μο), την ψυχολογία, ή τη λογοθεραπεία (!) που τότε δεν ήξερα καν τι είναι. Τελικά σπούδασα Ψυχολογικό Θέατρο και βιοπορίζομαι σαν δασκάλα φωνής. Χρόνια αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν γινόμουν γιατρός κι ανατριχιάζω...