#11Δεν είμαι ψυχίατρος δυστυχώς, σε ικετεύω όμως σκούπισε τα μάτια σου και διάβασε: Η μητέρα μου πάσχει από Αλτσχάιμερ εδώ και 12 χρόνια περίπου. Δεν θέλω καν να θυμάμαι πότε άρχισε. Η επιδείνωση ήταν πάρα πολύ αργή και το κάθε στάδιο διαρκούσε αρκετά χρόνια. Η πρώτη φορά που ήρθα εντελώς αντιμέτωπη με όλους τους φόβους μου, τις τύψεις, τις ενοχές, τα πάντα, ήταν ένα βράδυ που ξεχάσαμε να κλειδώσουμε και έφυγε (ήταν η 4η φορά που γινόταν όμως πάντα ακολουθούσε τον ίδιο δρόμο και τη βρίσκαμε-επίσης ζω σε επαρχιακή πόλη). Δεν την πήρα χαμπάρι γιατί μιλούσα στο τηλ με τον φίλο μου και είχα κλειστεί στο δωμάτιο για να μη μ'ενοχλεί. Ο ηλικιωμένος μπαμπάς μου είχε λαγοκοιμηθεί. Όταν το συνειδητοποίησα έφυγα όπως ήμουν. Σταμάτησα το περιπολικό που βρήκα τυχαία, ξεστόμισα για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι η μαμά μου χάθηκε επειδή είναι άρρωστη, κι ενώ ως τότε προσπαθούσα να "προστατέψω" την αξιοπρέπεια της μαμάς μου με το να αποκρύπτω πάντα το τί συμβαίνει, εκείνο το βράδυ ξεσηκώθηκε ασφάλεια, ΔΙΑΣ, περιπολία και έψαχναν τη ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΑΜΑ, και τη βρήκαν εκείνοι και όχι εγώ. Ένιωθα τόσο φρικτή που ξέχασα να κλειδώσω, που ήμουν τόσο αναίσθητη που γκομένιαζα, που δεν ήμουν ικανή να την εντοπίσω εγώ. Αυτή είναι μια μικρή ιστορία-έχουν προηγηθεί και ακολουθήσει άπειρες. Είδες; δεν ανέφερα ούτε την αδερφή ούτε τον αδερφό που έψαχναν και αυτοί. Γιατί μόνο εγώ νιώθω υπεύθυνη για τους γονείς μου. Μόνο εγώ τους αγαπάω, μόνο εγώ τους νοιάζομαι, μόνο εγώ προνοώ. Μεγάλη βλακεία.Πριν 2 χρόνια γνώρισα κάποιον που είναι πολύ μακριά (υπάρχουν σχέδια ένωσης σε κοινό τόπο :) ) Εάν δεν επέμενε ο ίδιος θα ήμουν ακόμα μόνη μου. Ήταν αδιανόητο να φεύγω και να τους αφήνω Σ/Κ, τριήμερα και γιορτές. Στη σκέψη έκλαιγα, υπέφερα. Έτρεμε το φυλλοκάρδι μου όποτε έπαιρνα τηλέφωνο. Στη σκέψη. Γιατί στην πράξη ένιωσα ασύλληπτη ανακούφιση όταν συνειδητοποίησα πως μπορούν ν'ανταπεξέλθουν σε "εκπλήξεις" και χωρίς εμένα. Τη δεύτερη φορά έφυγα με λιγότερες ενοχές, την τρίτη με ακόμα λιγότερες. Τώρα πια σχεδόν δεν έχω ενοχές, γιατί όταν επιστρέφω είμαι πιο ευδιάθετη, πιο πλήρης και άρα πιο αποτελεσματική. Παλιότερα δεν βοηθούσα κανέναν με τη θλίψη μου και το αγέλαστο μούτρο μου. Στην αρχή της σχέσης μου, στη σκέψη ότι λογικά θα σοβαρέψει και υπάρχει ενδεχόμενο να μετακομίσω, τρελαινόμουν. Εκλαιγα και υπέφερα, έκανα εικόνα των γονιών μου μόνων, τον μπαμπά μου να κάνει μπάνιο μόνος του τη μαμά κι εκείνη να γλιστράει και άλλα τέτοια αυτομαστιγωτικά. Στη σκέψη. Στην πράξη, όταν λείπω την κάνει μπάνιο η αδερφή μου. Φυσικά κάνουμε ό,τι μπορούμε για να εξασφαλίσουμε τη μετακόμιση του φίλου μου εδώ, αλλά αν δε γίνει θα φύγω εγώ. Σίγουρα θα κλαίω και θα νιώθω ενοχές, τουλάχιστον όμως παράλληλα θα ζω και στιγμές που ίσως δεν θα έχω την ευκαιρία να τις ζήσω στο μέλλον. Νομίζω πως όλα τα παιδιά με άρρωστους γονείς, βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα ανεξάρτητα από το είδος της ασθένειας. Κάνουμε το λάθος να νιώθουμε γονείς ενώ δεν είμαστε και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δεν απαιτούν κάτι τέτοιο. Κλάψε ελεύθερα αλλά βάζε ένα στοπ. Επέτρεψε όμως στον εαυτό σου να νιώσει όλα τα συναισθήματα. Όπως νιώθεις θλίψη, έτσι νιώσε και χαρά χωρίς τύψεις. Χαμογέλασε στο μέλλον σου και μην το προδικάζεις. Και κυρίως μην κάνεις το τεράστιο λάθος να το προβλέπεις. Η φύση μας δείχνει πως οι γονείς θυσιάζουν τη ζωή τους για τα παιδιά τους, όχι το αντίστροφο.Το καλύτερο γιατρικό για τις τύψεις είναι να τις προλαβαίνεις. Δηλαδή όσο είσαι με τη μαμά σου να την κανακεύεις, να τη φιλάς, να την αγαπάς με χίλιους τρόπους που μπορείς να εκδηλώσεις δια ζώσης, ώστε όταν είσαι μακριά να έχει απόθεμα. Και όταν θα επιστρέφεις θα έχεις ξανά την ευκαιρία να το κάνεις.Και μια κουβέντα που χρησιμοποιώ λιγότερο από σπάνια και μόνο όταν την πιστεύω: ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.Αν όμως έχεις τη δυνατότητα για ψυχίατρο, πήγαινε. Όπως μπορείς προφανώς να καταλάβεις από τα παραπάνω, είναι περισσότερο από χρήσιμος σε περιπτώσεις παιδιού που γίνεται γονιός.Και χίλια συγνώμη για το μακρυνάρι, δεν είχα πρόθεση να εκμεταλλευτώ οτιδήποτε, μόνο να βοηθήσω.
