@μααστριχτ [11]Η αποστασιοποίηση είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Ενοχές και τύψεις τη συνοδεύουν. Μαζί, κι αυτή η απαίσια αίσθηση της προδοσίας. Είναι ανθρώπινο. Μια αντανακλαστική κίνηση. Δύο πράγματα μπορούν αν βοηθήσουν:Το ένα είναι να νιώσεις μέσα σου πως δεν οφείλεται σε εσένα η ασθένεια της μητέρας σου, πως δεν μπορείς να την ελέγξεις και δεν μπορείς εσύ να τη θεραπεύσεις. Πιθανόν να το γνωρίζεις με το μυαλό σου, αλλά η καρδούλα σου, μάλλον, ακόμα δεν το ξέρει. Το δεύτερο, το οποίο πάει χέρι-χέρι με το πρώτο, είναι να αγαπάς τη μητέρα σου. Να την αγαπάς αποδεχόμενος/η την κατάστασή της. Η μητέρα σου είναι ζωντανή. Αγκάλιαζε τη, χαμογέλα της, να τη χαίρεσαι ακόμα και στα κάτω της. Από εκεί και πέρα, η πρακτική αντιμετώπιση της ασθένειάς της είναι σημαντική. Ξέρετε γιατί υποτροπίασε; Άλλαξε αγωγή; Σταμάτησε την αγωγή της; Υπήρξε κάποιο επεισόδιο που πυροδότησε την υποτροπή;Η ζωή συνεχίζεται. Πάντα συνεχίζεται κι ας φαίνεται το αντίθετο. Το να ζητήσεις βοήθεια από ψυχοθεραπευτή θα σε βοηθήσει πολύ. Θα ηρεμήσεις μέσα σου και θα δυναμώσεις. Θα δεις ότι μπορείς να συνεχίσεις τη δική σου ζωή χωρίς αυτό να σημαίνει πως εγκαταλείπεις τη μητέρα σου. Αντιθέτως. Θέλει χρόνο. Είναι σαν να μαθαίνεις να παίζεις ένα μουσικό όργανο. Καθημερινή εξάσκηση.