# 11, μάαστριχΠρώτη φορά βούρκωσα με ερώτηση στην Α,μπα!Νομίζω ότι η Αγαπητή Α,μπα τα είπε πολύ καλά: πρώτον ότι χρειάζεσαι κι εσύ στήριξη για τη δύσκολη κατάσταση που βιώνεις και δεύτερον ότι πρόκειται για ένα θέμα ταμπού, αυτό της σχέσης γονιού-παιδιού. Συμφωνώ ότι οι απαντήσεις μας είναι απαντήσεις άσχετων αλλά δεν πιστεύω να σε βλάψει αυτό που θα πω. Αναρωτιέμαι πόση δύναμη χρειάζεται να παραιτηθεί κάποιος από τη ζωή του για να φροντίσει το γονιό του. Κι έπειτα, πόση δύναμη χρειάζεται για να βάλει τη δική του ζωή σε πρώτη προτεραιότητα. Πολύ δύσκολες αποφάσεις και οι δύο! Νιώθω, όμως, ότι το βάρος της πρώτης είναι πολύ μεγαλύτερο. Γιατί βλέπεις δύο ζωές να χάνονται, όχι μία. Του γονιού σου και τη δικιά σου. Αλίμονο, ακούγεται σκληρό αλλά δεν υπάρχει τίποτα σαν τη ζωή μας και μπορεί κανείς να τη θυσιάσει μόνο αν είναι απολύτως βέβαιος ότι αξίζει λιγότερο από αυτό για το οποίο τη θυσιάζει. Αλλά και η πόντια και η Σανάνθη και ο/η Μπιμπιπ δίνουν την απάντηση όσον αφορά το δίλημμα γονιός – παιδί.Εύχομαι να βρεις τη δύναμη να είσαι κοντά στη μητέρα σου χωρίς να θυσιάσεις τη δική σου ζωή, που έχεις κάθε δικαίωμα να τη ζήσεις με όλο σου το είναι. Και πραγματικά, λυπάμαι πάρα μα πάρα πολύ που βρέθηκες σε αυτή τη θέση!Καλό κουράγιο.
