#11 - με συγκίνησες, το ίδιο και η Α,μπα.Η αδελφή μου έχει ένα σοβαρό, ανίατο, νευρολογικό πρόβλημα. Πια βρίσκομαι στο εξωτερικό και χαρούμενη. Μετά από δύο χρόνια ψυχοθεραπείας έχω σε μεγάλο βαθμό ξεπεράσει τις τύψεις, τα άγχη για το μέλλον και έχω επεξεργαστεί τι συνέβη. Ήταν μία δύσκολη, αλλά πολύ χρήσιμη διαδικασία.Συνοπτικά μόνο: δεν ευθύνεσαι για την ασθένεια της μαμάς σου, και δυστυχώς δεν μπορείς να τη γιατρέψεις. Η οικογενειακή κατάσταση έχει φέρει ένα τεράστιο βάρος στους ώμους σου, και δεν είσαι ούτε κακός άνθρωπος ούτε ανίκανη αν αφήσεις ένα κομμάτι του κάτω. Το τι θα φέρει το μέλλον είναι ανοιχτό - είτε φροντίζεις τη μαμά σου καθημερινά είτε όχι, δεν μπορείς να αποτρέψεις τις δύσκολες καταστάσεις, ακριβώς όπως δεν θα μπορούσες να αποτρέψεις την εξέλιξη μίας μη ψυχικής ασθένειας με τη φροντίδα σου. Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά μην αισθάνεσαι τύψεις εάν/όταν είσαι και περνάς καλά, ενώ οι άλλοι (π.χ. εκείνη) όχι. Δεν θα βοηθήσεις κανέναν με το να σε καταπιεί το πρόβλημα. Είναι ανθρώπινο η κατάσταση αυτή να σε θυμώνει, εκτός από το να σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ αδύναμη.Μπορείς να μιλήσεις κατ'ιδίαν με την ψυχίατρο της μαμάς σου για το πώς αισθάνεσαι; Φυσικά δεν θα πρέπει να σε αναλάβει, όμως μπορεί να σου συστήσει περαιτέρω βήματα ή/και κάποιον επαγγελματία.Βρίσκεσαι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ξέρω πως τώρα δεν αισθάνεσαι ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, όμως θα πάνε. Όχι απαραίτητα γιατί η μαμά σου θα βελτιωθεί (ενδέχεται), αλλά γιατί μπορείς να μάθεις να ζεις, εσύ, με αυτό το πρόβλημα, χωρίς να εξαρτήσεις την ευτυχία σου από την πορεία της.
