Όταν ειδοποιείς το ΕΚΑΒ 2 φορές τη μέρα και την αστυνομία 4 (από τις οποίες το ΕΚΑΒ έρχεται τις μισές, η αστυνομία σχεδόν ποτέ), όταν γνωρίζεις τους χρήστες και τους εμπόρους φατσικά (κάποιους ακόμα και με ονόματα αφού τα ακούς όλη μέρα), όταν σε γνωρίζουν κι εκείνοι, όταν έχεις κάνει όλων των ειδών τις συζητήσεις μαζί τους (ήρεμες, παρηγορητικές, θυμωμένες, οργισμένες), όταν αγνοούν τις εκκλήσεις σου όλοι (χρήστες, μαφιόζοι, αστυνομία, δήμος), όταν κοιτάς που πατάς και ακουμπάς για να αποφύγεις τα πιτσιλισμένα αίματα και τις σύριγγες, όταν χρειάζεται να συνοδεύεις το παιδί σου, τους γονείς σου, τη γυναίκα σου, τις φίλες σου ίσα για να πάνε στο αυτοκίνητο ή στο μίνι-μάρκετ, όταν το πρώτο και το τελευταίο πράγμα που μυρίζεις περπατώντας είναι το κάτουρο, όταν έχουν σπάσει το αυτοκίνητο σου πάνω από 5 φορές, τότε είσαι κάτοικος κέντρου της Αθήνας.Η κατάσταση είναι απαράδεκτη και κάθε λεπτό που παραμένει η ίδια είναι ντροπή για όλους μας. Κι επειδή δεν υπάρχει περίπτωση το μαύρο να γίνει άσπρο από τη μια στιγμή στην άλλη, πρέπει κάποια στιγμή να μιλήσουμε για προτεραιότητες και γκρίζο χρώμα. Είναι προτιμότερη η ανοχή από την καταστολή στην περίπτωση αυτή;