"τα σκοταδια της ντουλαπας και το ξεφωτο της αυτοσυνειδητοποιησης"Τόσο "στα σκοτάδια της ντουλάπας" όσο και στο "ξέφωτο της αυτοσυνειδητοποίησης" πάντως, το τίμημα το πληρώνει πάντα ο ομοφυλόφιλος άνθρωπος. Και πέρα από τα κλισέ για τα σκοτάδια και τα ξέφωτα, το τίμημα είναι βαρύ και στις δύο περιπτώσεις.Στην πρώτη περίπτωση αυτο-ακρωτηριαζόμαστε και βάζουμε τη ζωή μας και τις συναναστροφές μας σε διάφορα κουτάκια από τον φόβο της αντίδρασης όσων αγαπάμε. Και σε περίπτωση που δεν κάνουμε "διπλή ζωή", τελικά οι άλλοι αισθάνονται ότι τους έχουμε σε απόσταση λόγω της "μυστικοπάθειάς" μας.Στη δεύτερη περίπτωση, κερδίζουμε την αξιοπρέπειά μας και ζούμε "μόνο για μας" αλλά ανακαλύπτουμε ότι τα όρια της ανοχής των άλλων (και ιδιαίτερα του οικογενειακού περιβάλλοντος - για να μην μιλήσω για το επαγγελματικό) είναι πολύ συγκεκριμένα ακόμα και στις πιο "πολιτισμένες" περιπτώσεις. Τα χρόνια περνούν και μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι μας αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικά από ό,τι π.χ. τα ετεροφυλόφιλα αδέλφια μας. Τελικά καταλήγουμε να περιορίζουμε τον κύκλο των συναναστροφών μας, να αυτο-λογοκρινόμαστε και πάλι για να δείξουμε ότι αξίζουμε την όποια "ανοχή" τους, να διαπραγματευόμαστε συνέχεια τα αυτονόητα ("και γιατί θες να φέρεις τον φίλο σου στην οικογενειακή μάζωξη; Γιατί να μας πιάνουν στο στόμα τους οι συμπέθεροι, η γειτονιά" κτλ) και ούτε λόγος βέβαια για συμπαράσταση σε περίπτωση που περνάμε προσωπικά προβλήματα (ή αν τύχει και πέσουμε στην ανάγκη τους, θα ανακαλύψουμε ότι η συμπαράσταση προσφέρεται "υπό όρους"). Μιλάμε για την ελληνική κοινωνία όπου φτάνει να πάρεις διαζύγιο ή να είσαι γυναίκα και να τα φτιάξεις με έναν πολύ μικρότερο για να γίνεις κοινωνικός παρίας. Πόσο μάλλον να είσαι δηλωμένος γκέι.Μπορείς βέβαια να τους ρίξεις μια μούτζα και να αρνηθείς να συμβιβαστείς με τα όριά τους, αλλά και πάλι το τίμημα της μοναξιάς το πληρώνεις εσύ. Μπορείς να συναναστρέφεσαι μόνο άλλους γκέι, αλλά κι αυτό δεν είναι παρά μια μορφή αυτο-περιορισμού. Χώρια που λόγω της έξωθεν πίεσης που οξύνει ακόμα περισσότερο το ένστικτο του ατομισμού σε μια περίκλειστη ομάδα, κι εκεί η πραγματική αλληλεγγύη είναι δυσεύρετη δυστυχώς. Μπορείς τέλος να κάνεις μια σχέση και να ρίξεις όλο το συναισθηματικό σου βάρος εκεί, μακριά και από τους στρέιτ και από τους γκέι (ξέρω πολλούς γκέι που το κάνουν αυτό). Και αυτοί ανακαλύπτουν πόσο δύσκολο είναι να αντέξει μια σχέση, χωρίς απολύτως κανένα κοινωνικό έρεισμα. Και όταν το ζευγάρι χωρίσει, ακόμα κι αν έχουν περάσει χρόνια μαζί, οι γονείς και τα αδέλφια θα αδιαφορήσουν και οι φίλοι θα τους χτυπήσουν στην πλάτη και θα τους πουν "δεν πειράζει μωρέ, πάμε για άλλα" αφού κανείς δεν πιστεύει πραγματικά στη σχέση μεταξύ δύο ανδρών...Όλα τα παραπάνω από την προσωπική εμπειρία τη δική μου αλλά και των ανθρώπων γύρω μου...