Το 1958 πριν το μουντιάλ στα ψυχομετρικά που έκαναν γιατροί στην Εθνική ομάδα, βρέθηκε με διαφορά τελευταίος. Ένας γιατρός είπε χαρακτηριστικά πως εάν ήταν να ζήταγε επαγγελματική άδεια οδήγησης θα τον έκοβαν. Τραπεζικοί που πήγαν να τον βοηθήσουν με τα οικονομικά του βρήκαν πάκους χαρτονομίσματα να σαπίζουν μέσα σε ντουλάπια και φρουτιέρες. Ο ίδιος ζούσε σε μια χαμοκέλα. Όταν παίξαν στον τελικό του 1962 με την Τσεχοσλοβακία, ο Γκαρίτσα δεν ήξερε ότι ήταν ο τελικός και το αντιλήφθηκε μόνο όταν βγήκαν στον αγωνιστικό χώρο. Τότε είπε και το αμίμητο "Α, γι αυτό έχει τόσο κόσμο" Πιο πριν ρώταγε τον προπονητή του αν αυτή η Τσεχοσλοβακία ήταν η ίδια που είχαν συναντήσει στους ομίλους ή άλλη ομάδα. Δεν μπορούσε να χωνέψει γιατί να ξαναπαίξουν αφού ήδη είχαν συνατηθεί μία φορά. Το πόσο αφελής ήταν φάνηκε με το που σταμάτησε το ποδόσφαιρο, αφού παρά την φήμη, τα λεφτά και την αγάπη του κόσμου δεν μπόρεσε να τα βγάλει πέρα με τη ζωή. Πέθανε μόλις στα 50 εντελώς άφραγκος, βαριά αλκοολικός, με απόπειρες αυτοκτονίας και ανίκανος να στεριώσει σε οποιαδήποτε δουλειά, ακόμη και αν ήταν διακοσμητική, όπως αρκετές που του πρόσφεραν για να τον βοηθήσουν.