Το '95 περασαμε απο την Κρητη με την καλη μου για να δουλεψουμε για δυο ταξιδιωτικους οδηγους για τη βρετανικη αγορα. Η "μεσα" Κρητη ενδιαφερει πολλους, μεγαλυτερους σε ηλικια, περιηγητες που θελουν να την περπατησουν. Φαγαμε δεκαδες χιλιομετρα πεζοπορια να διορθωνουμε παλιοτερους οδηγους. Καποια στιγμη φτασαμε στο Κουστογερακο, ισως ξερετε την ιστορια του στην Κατοχη. Κατα τυχη, ενας συγγενης της γυναικας μου, ειχε περασει απο κει, Εγγλεζος αξιωματικος με τους ανταρτες, και θελαμε να δουμε το μερος. Μεσα στο χωριο, στα σενα σοκακια, ειδαμε μιαν αυλη με δυο τραπεζια, στο ενα καθονταν δυο ντοπιοι, το αλλο αδειο. Μπηκαμε, κατσαμε, ητανε επτα η ωρα το βραδακι. Σε λιγο εμφανιστηκε μια ηλικιωμενη γυναικα και μας ειπε οτι δυστυχως ειχαν μεινει μονο λιγες ελιες και ρυζι. Ειπαμε ενταξει, ευχαριστουμε. Μονο αφου φαγαμε και τελειωσαμε καταλαβα απο τις κουβεντες των ντοπιων οτι το μερος αυτο ΔΕΝ ηταν μαγαζι. Η κυρια μας εδωσε το βραδυνο της, δηλαδη, γιατι μας ειδε σε αναγκη και ουτε ηθελε να ακουσει για πληρωμη. Ο περιηγητης που θα μεινει λιγους μηνες θα δει ολα τα ασχημα που γραφουν αλλοι. Ισως αυτος που θα περπατησει δυο βδομαδες στη μεσα Κρητη να δει αυτα που δειχνει η ταινια.
