Από τα ελάχιστα ψύχραιμα σχόλια για το ζήτημα της ΧΑ, respect και πολλά likes στον αρθρογράφο. Είναι από τους ελάχιστους που κάνουν τη διάκριση ανάμεσα σε αίτιο και αιτιατό, σημαίνον και σημαινόμενο, ανάμεσα σε τακτικές (οπισθοφυλακής, και για λόγους προσχηματικούς) και σε ουσιαστικές στρατηγικές αντιμετώπισης του φαινομένου. "Η Χρυσή Αυγή (...) είναι πρωτίστως φαινόμενο κοινωνικό με πολιτικές προεκτάσεις και όχι το αντίστροφο". "Δεν ισχυροποιήθηκε (...) λόγω μια πολιτικής διχοτόμησης (...) ή λόγω μιας ιδεολογικής πρόταξης με ιστορικές καταβολές (...) Ούτε μπήκε στην Βουλή επειδή οι πολίτες διάβασαν το προεκλογικό της πρόγραμμα και ψήφισαν λελογισμένα και με βάση το (...) συμφέρον. Κοινωνικά είναι τα αίτια που καθιστούν αυτήν την στιγμή εν δυνάμει αξιωματική αντιπολίτευση την Χρυσή Αυγή και όχι ηθικά, πόσο μάλλον αξιακά". Επιτέλους, ο κ. Τσιάπαλος θέτει το πρόβλημα στη σωστή του βάση: Η ΧΑ είναι το παρεπόμενο και το αποτέλεσμα μιας κατάστασης. Όχι το αίτιο. Ακόμα και άν η ηγεσία της ΧΑ μετανάστευε ομαδικώς στη Γερμανία για να αποκτήσει βιωματική εμπειρία με το ναζισμό ή εξαφανιζόταν με κάποιο μαγικό κόλπο, κάποιο άλλο μόρφωμα θα αναλάμβανε το ρόλο που αυτή παίζει στην σημερινή Ελλάδα. Ίσως να την αντικαθιστούσε κάποια καινούργια οργάνωση. Ή κάποια παλιά (που επίσης ελάμβανε 0,01% σε παλιότερες εκλογές). Ή κάποιο υφιστάμενο κόμμα (πχ το ΛΑΟΣ) συναισθανόμενο τις κοινωνικές τάσεις, θα μετατόπιζε εαυτόν περισσότερο προς τα άκρα ή θα αποκτούσε την ακροδεξιά του πτέρυγα. Με ξόρκια και κατάρες δεν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς την ΧΑ.