Μου έχει λείψει το λαδάκι που έβγαζε ο παππούς μου. Όλο το έργο. Όχι ότι το παρακολουθούσα κάθε μέρα, αλλά εκείνες τις λίγες φορές που το έζησα είναι από τις πολυτιμότερες αναμνήσεις μου. Το ξύπνημα νωρίς πριν φέξει, το γάλο στο ποτήρι απ΄τη γιαγιά μου κι οι κουταλίδα με λίγο μέλι στο χέρι, η μικρή διαδρομή μέχρι τις ελιές, η -και καλά- βοήθεια που πρόσφερα νομίζοντας ότι έκανα κάτι σπουδαίο,λίγο να στρώσεις το λιόπιανο, λίγο να ξεχωρίσεις τις ελιές απ΄το κλαράκια. Η ώρα της βαρεμάρας, η ώρα του κυνηγητού με τα ξαδέρφια, το διάλειμμα: ψωμί χοντρό με λάδι και αλάτι, λίγο σύγλινο, ένα βραστό αυγό. Η επιστροφή στο σπίτι μες τη σιωπή κι ο ύπνος βαθύς, ήσυχος. Μου λείπει εκείνος ο ύπνος. Μα, πάνω απ΄όλα, μου λείπουν τα χέρια του, σκληρά και ταλαιπωρημένα, κι όλο αγάπη για μένα. Τα μάτια του παιδιού εξωραΐζουν την πραγματικότητα, αλλά το κάνουν φυσικά, όπως φυσικά σου ΄ρχεται να πιεις νερό όταν διψάς. Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο εκείνες οι πρώτες αναμνήσεις περνούν από φίλτρα. Κάποια στιγμή καταλαβαίνεις πως η κούραση ήταν μεγάλη, όπως και η φτώχεια. Παρακαλούσες για λίγη βροχή, να φουσκώσει λίγο ο καρπός. Μια κακή χρονιά και το λάδι ίσα που έφτανε για οικογενειακή χρήση. Κανένας ρομαντισμός. Μεγάλοι άνθρωποι με προβλήματα υγείας στη βιοπάλη, μέχρι να κλείσουν τα μάτια.Μετά απ΄αυτό το πιο πρόσφατο φιλτράρισμα, η καρδιά μου φούσκωσε εκτίμηση κι αγάπη κι η αίσθηση απ΄τις αναμνήσεις εκείνες συμπυκνώθηκε. Νέκταρ, που τρέφει τη ψυχή και λειτουργεί ως μέτρο σύγκρισης. Χωρίς να θέλω να μειώσω τη σημασία εκδηλώσεων γαστρονομίας, όσοι από εμάς φέρουμε αυτό το μέτρο σύγκρισης μέσα μας ζωντανό, είμαστε τυχεροί. Γιατί, τι πιο σημαντικό απ΄την αίσθηση της Βεβαιότητας όταν πνίγεσαι στην πληροφορία ή όταν γκαζώνεις στις λεωφόρους του ανταγωνισμού;Ακόμη έχω να δω μια εκδήλωση γαστρονομίας που να μιλάει στην καρδιά, αυτή που χτυπά μόνο όταν τρέφεται αληθινά.