Εξαιρετικό άρθρο. Από την άλλη όμως, η "μετάλλαξη" του Θεοδωράκη είναι κι ένα τεκμήριο κατά της αγιοποίησης. Τελικά κανείς δεν πρέπει να αγιοποιείται και να καθίσταται είδωλο. Αγωνίστηκε κάποτε, έγραψε σπουδαία τραγούδια, συνέθεσε μαγική μουσική, εξύμνησε την ελευθερία πάσης μορφής, ενέπνευσε. Αλλά μέχρι εκεί. Προφανώς και όπως κάθε άνθρωπος δε θα μπορέσει ποτέ να αγγίξει την τελειότητα ούτε να παραμείνει αλώβητος σε ένα πνευματικό ζενίθ. Για όλους έρχεται η ώρα της πτώσης. Προφανώς ο Μίκης έφτασε στο ναδίρ του. Και από την άλλη ήταν λογικό. Προσωπικά θα παραμείνω στον "παλιό", τον νεότερο Θεοδωράκη. Όχι ότι ο "παροντικός" δε μου αρέσει, απλά αμφιβάλλω για το κατά πόσο όσα λέει είναι προϊόντα συνετής σκέψης ή απλά τα λόγια κάποιου που θεωρεί πως οι αλλοτινοί του αγώνες του δίνουν άφεση παροντικών ή μελλοντικών... "αμαρτιών".
