Εκεινη η απροσδιοριστη χρονικη στιγμη, καπου αναμεσα στο τελος της παιδικης ηλικιας και στις απαρχες της εφηβειας, αποτελει ισως την πιο ζορικη εως και εφιαλτικη περιοδο της ζωης του γκει ατομου αναλογα με το προσωπο και τις συνθηκες που εχει να αντιμετωπισει ο καθενας. Ειναι η στιγμη που συνειδητοποιεις οτι "κατι παει λαθος" ή " δεν ειμαι σαν τους αλλους". Κι ενω το ετεροφυλο παιδι θα συνεχισει να απολαμβανει την παιδικοτητα του για πολλα χρονια ακομη, το αντιστοιχο γκει αναγκαζεται να ωριμασει αποτομα, να ερθει σε συγκρουση με τον εαυτο του, τα ταμπου και τις προκαταληψεις. Αναγκαζεται να περασει απο τη διαδικασια του πενθους για τον χαμενο εαυτο μεχρι να μπει σε μια αλλη διαδικασια αναγεννησης. Οσο πιο νωρις γινεται τοσο το καλυτερο. Αυτη την πολυ ευασθητη περιοδο ειναι πολυ σημαντικο να υπαρχουν τριγυρω ατομα με ανοιχτες κεραιες και αποθεματα αγαπης αλλα και γνωσης να στηριξουν τα παιδια αυτα. Ευσεβοποθισμοι; Μαλλον ναι, αυτο εχει δειξει η δικη μου εμπειρια τουλαχιστον. Δεν σκεφτομαι τον εαυτο μου πια αλλα τα νεαρα παιδια που θα αναγκαστουν να περασουν απ το κρεβατι του Προκρουστη μεχρι να καταφερουν να ταιριαξουν με τον ενα ή τον αλλο τροπο σ αυτο τον κοσμο. Και δυστυχως δεν τα καταφερνουν ολα με την ιδια επιτυχια. Ειχα δει προσφατα μια εξαιρετικη ταινια σχετικη και την θυμηθηκα μολις διαβασα τα λογια σου γιατι μου εδωσαν τον ιδιο τονο αισιοδοξιας. Λεγεται "Prayers for Bobby". Αξιζει για οποιον θελει να την δει