Αρχικά να πω ένα μεγάλο μπράβο! Το κείμενό σας με άγγιξε βαθιά, γιατί κάπως έτσι ένιωθα κι εγώ κάποτε (σε πρωιμότερη ηλικία όμως). Δεν θέλω να σταθώ τόσο στα αυταπόδεικτα (την ωριμότητα του κειμένου, την ωριμότητα του συγγραφέα του, την υπερηφάνια που γεμίζω διαβάζοντας κάτι τέτοιο από συνομίληκό μου σχεδόν) αλλά σε ένα μόνο σημείο, που κατά τη ΔΙΚΗ μου γνώμη έχετε παρουσιάσει μονάχα τη μία πλευρά του νομίσματος:«Οι γκέι ντύνονται με φανταχτερά ρούχα, βγάζουν τα φρύδια τους, μιλάνε περίεργα και σπάνε καρπό» Τα σχόλιά σας περί ελευθερίας της διαμόρφωσης της εικόνας μας με βρίσκουν σύμφωνο, ειδικά όταν πρόκειται για γενικευτικές διατυπώσεις (πρβ. ΟΛΟΙ οι ομοφυλόφιλοι είναι έτσι). Ωστόσο πιστεύω ότι το γενικό "εξτραβαγκάντ", στερεοτυπικό κατά τα άλλα, σημερινό είδωλο του Γκέι αποτελεί μονάχα την άμυνα των συγκεκριμένων ανθρώπων απέναντι στην αποδοκιμασία. Η προβολή ενός συμπλέγματος (κατωτερότητος π.χ.) είναι στην ουσία η αντιπαραβολή του στο πρόβλημα. Δεν είναι όμως πανάκεια! Συνεπώς, στηρίζω ασφαλώς την ελευθερία στην αυτοδιάθεση (συμπεριφορολογική, ιδεοσυγκρασιακή κλπ) όμως αντιμετωπίζω αυτές τις εικόνες με πλήρη απάθεια και αυστηρότητα. Προτιμώ την εικόνα ενός χειραφετημένου ομοφυλόφιλου, υγιούς και κοινωνικά "άνετου". Μην μπερδεύουμε την ελευθερία έκφρασης με την προβολή συμπλεγμάτων και την πρόκληση!