Αγαπητοί φίλοι η ελευθερία της έκφρασης είναι το θεμέλιο της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτό προϋποθέτει πολίτες, συνείδηση ατομικής ευθύνης, ενεργές συλλογικότητες. Εδώ και χρόνια κατά διαστήματα , μόνο, έχουμε μια φωτεινή αναλαμπή ενδιαφέροντος για τα κοινά. Πιθανόν η τελευταία πριν τη δικτατορία. Μετά, και μετά, μην συζητήσουμε. Μας είδα το ΄90, που δεν είχε αρχίσει η φτωχοποίηση για τον πολύ κόσμο, τι κάναμε και εκφράσαμε ως κοινωνία, και τώρα που έχει αρχίσει το ενδιαφέρον για την πολιτική είναι υπό την αιγίδα της φοβίας, της μνησικακίας, της λυσσασμένης διάψευσης. Όσο για την εξαθλίωση πάντα δεν γράφει στα μπλογκ. Η μεσαία τάξη δείχνει το επίπεδό της όσο είναι σε σχετική ακμή και με φιλοδοξίες που αποτυπώνουν παιδεία και κοινωνική συνείδηση. Τώρα, εμπρός για το σχολείο της Ανάγκης, και βλέπουμε.. Και αυτό δεν το οραματίζομαι θετικά , όπως πολλοί εξ αριστερών. Αν ίσως αρκετοί από μας ακόμα χορτάτοι, με παιδεία, με ολιγάρκεια, με διάθεση για πεισματική και διαρκή αφιέρωση στη συσπείρωση μιας φωτεινής κρίσιμης "πλειοψηφίας", εκφράσουν ένα είδος κινήματος.., τότε κάτι θα γίνει. Χρειαζόμαστε ενεργές, μαχητικές και πολύ αφοσιωμένες συνειδήσεις, με έγνοια να ενδυναμώσουν την ατομική και συλλογική συνείδηση, τον δημόσιο λόγο, την απόψεων και πρακτικών, ένα είδος αντισωμάτων, ας πούμε. Άνθρωποι να αγαπάμε ό ένας τον άλλο , με ταυτόχρονη αίσθηση του τοπικού και οικουμενικού. Ό, τι δουλεύεται σε μια μικρή γωνιά (αγαπημένη με πάθος) να έχει αξία για όλον τον πλανήτη (το μέλλον των παιδιών μας και της ανθρώπινής μας ιδιότητας) .
