με αφορμή το άρθρο θυμήθηκα μία σχετική-άσχετη ιστορία από τις αρχές της δεκαετίας του '90. Πηγαίναμε τρίτη δημοτικού και μας είχαν πάει εκδρομή με το σχολείο. Ένα αγόρι από την τάξη είχε φέρει αποκόμματα με γυμνές Πάμελα ΄Αντερσον από τσοντοπεριοδικά και τα γύρναγε στο λεωφορείο από χέρι σε χέρι για να γελάνε τα αγόρια. Σε κάποια φάση τους έπιασε η δασκάλα και τους απείλησε με τιμωρίες, ενημέρωση γονιών κλπ. Τους λέει λοιπόν, μόλις φτάσουμε στο σχολείο, θα φωνάξω τον διευθυντή να δείτε τι έχετε να πάθετε. Ο διευθυντής ήταν ένας ψηλός, ηλικιωμένος κύριος που τον αγαπούσαν όλα τα παιδιά, παρόλα αυτά είχε προκληθεί τρόμος από την πιθανή επέμβασή του στο θεμα. Φτάνοντας στην τάξη, περιμέναμε (με τη δασκάλα μαζί) την άφιξη του διευθυντή και τις πιθανές επιπτώσεις. Μπαίνει λοιπόν στην τάξη με ένα χαμόγελο, πέρνει μία καρέκλα από αυτές που καθόμασταν κι εμείς, και μας αρχίζει μία ιστορία για τις διαφημίσεις κατσαρόλας και τις γυμνές γυναίκες. Δεν αναφέρθηκε καθόλου στο πρωινό περιστατικό, και μετά από την κουβέντα μας χαιρέτισε και έφυγε. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχα σκεφτεί τότε, αλλά τώρα που το θυμάμαι νομίζω ότι ήταν ο πρώτος φεμινιστής που γνώρισα στη ζωή μου.