Άρη, η γριά μάνα που έχασε το παιδί της απο ατύχημα, θα ανάβει το καντήλι στην άκρη του δρόμου - και θα το ανάβει για πάντα, στους αιώνες, παντού, σ'όλα τα μέρη της γής. Και πάντα θα παρηγοριέται πως η ψυχή του παιδιού της ανταποκρίνεται και στην μικρή αυτή φλόγα θα βλέπει κάτι απ' αυτό. Δοκίμασε να της μιλήσεις, να της κάνεις ενέσεις λογικής, να την ξυπνήσεις απ'τον παράλογο κόσμο της - η γριά θα παίρνει για πάντα , στους αιώνες, τον δρόμο για το μικρό αυτοσχέδιο, κίτς εκκλησάκι στην άκρη του δρόμου με το λάδι στο χέρι.Αυτό είναι η θρησκεία, μ'όλες της υπερβολές και τα εξωφρενικά (που εμείς τα βλέπουμε έτσι, ενώ με την σημαία του Πολυτεχνείου που την λιτανεύουν δακρυσμένοι φοιτητές δέν χαμογελάμε), μ'όλες τις αντιφάσεις και φυσικά εγώ πρώτος θα προτιμούσα να βάλω το λάδι στη σαλάτα μου αντί να το χαραμίσω σε μιά ουτοπία, σε μιά ψευτιά, σε έναν παραλογισμό. Όμως, εγώ Άρη δέν τολμώ να το πώ στην γριούλα.