Ανάλγητο πλάσμα... όντως το έθεσες σωστά τώρα που το σκέφτομαι, τότε οι χαρακτηρισμοί μου ήταν διαφορετικοί μιας και έπιασα τον εαυτό μου να κλαίει όχι από λύπη όλες τις φορές μα κι από νεύρα, αργότερα έμαθα ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε, το ίδιο σκηνικό είχαν υποστεί και άλλοι, αυτό που με εξόργισε ακόμα περισσότερο ήταν ότι κάποιοι απ΄αυτούς (συμπεριλαμβανομένης και μιας πολύ καλής μου φίλης 47 ετών)δεν πρόβαλαν αντίρρηση και δεν τόλμησαν να λείψουν από φόβο επικείμενης απόλυσης!!! Εννοείται ότι το κουβαλάει ακόμα μέσα της, μετανιωμένη πλέον που δεν ύψωσε ανάστημα και αφάνταστα λυπημένη. Τι να πω, αν ποτέ αποκτήσω εξουσία και γίνω έτσι κάντε μου ευθανασία!