Συμφωνώ με το άρθρο. Πριν από 3 χρόνια βρήκα στο δρόμο, 4 κουτάβια 40 ημερών ολόιδια παρατημένα μέσα σε μια κούτα. Αμεσως τα μάζεψα, τα πήγα στο γιατρό, τα ταισα και εβαλα αφισες ώστε να δωθούν. Δεν μου είχε περάσει η ιδέα να κρατήσω κάποιο. Ημουν φοιτήτρια μακριά από το σπίτι μου και η ζωή ενός φοιτητή και τα ωράρια ακόμα και το χαρτζιλίκι καταλαβαίνετε δεν επαρκούν για ένα κουτάβι. Πόσο μάλλον όταν θες να εκπαιδεύσεις και να ζεις στο ίδιο σπίτι με ενα σκυλάκο. Μτέ από κάποιες μέρες, που είχαν αρχίσει να βλέπει ο κόσμος τα σκυλάκια, ενα κουτάβι από αυτά δεν ξεκόλλαγε από πάνω μου όσο τα φρόντιζα. Όταν ερχόντουσαν να τα δουν, αυτό κρυβόταν, είτε κάτω από το κρεβάτι είτε χωνόταν στην αγκαλία μου. Εεε τελικά το κράτησα το ένα, και τα άλλα υιοθετήθηκαν. Ισως σας κούρασα με τις λεπτομέρειες, αλλά θέλω να καταλήξω στο ότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες... Και χρόνο βρήκα και λεφτά και ήταν απίστευτη εμπειρία να το εκπαιδεύσω μόνη μου, να ακούει ότι της λέω και να είναι υπάκουη. Βέβαια με αγάπη και υπομονή. Ξόδεψα και χρόνο και χρήμα δεν αντιλέγω αλλά η αγάπη και αυτό που εισπράττεις ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ είναι μοναδικό. Με καταλαβαίνει πάντα, πότε είμαι καλά και πότε όχιΣήμερα είναι 3 χρονών κορίτσαρος και είναι η χαρά μου!!