Παιδική η ερώτηση μου, αλλά με απασχολεί πάνω από είκοσι χρόνια:Είχα τη χαρά στη ζωή μου να γνωρίσω ανθρώπους ώριμους, ευγενικούς, έξυπνους και καλλιεργημένους, ανθρώπους που θεωρητικά θα ήταν ιδανικοί για να ασκήσουν εξουσία: Όλοι, όμως, την απεχθάνονταν! Ενώ μετείχαν στα κοινά, παρέμεναν πάντα στη βάση. Δε θυμάμαι κανέναν τους που να θέλησε να γίνει έστω και δημοτικός σύμβουλος. Αντίθετα, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να διοικήσουν διάφορες δομές, και εν γένει, να ξεχωρίζουν σε οποιαδήποτε ομάδα. Κι αναρωτιέμαι: μήπως η ανάγκη της εξουσίας είναι ένα αταβιστικό απομεινάρι μιας άλλης εποχής; Είμαι σίγουρη πως κι οι περισσότεροι από εσάς έχετε συναντήσει τέτοια άτομα στη ζωή σας.