Εγώ από μικρός αδέσποτα είχα, μέχρι τα 25μου που κάποιος δολοφόνος μου φόλιασε τον γλυκούλη μου Περίπου,(καμιά δεκαριά ράτσες μαζί)και δεν ξαναπήρα άλλο σκύλο, όμως αγαπάω και τα ράτσας. Μετά από 25 χρόνια, η μεγάλη μου κόρη βρήκε πεταμένο σε ένα χαρτόκουτο, ένα νεογέννητο κουταβάκι, και μετά από πολύωρη συζήτηση-διαπραγμάτευση, που τις εξηγούσα πως ο σκύλος δεν είναι παιχνίδι, ούτε γάτα για να είναι ανεξάρτητος, και έχει υποχρεώσεις, και θέλει να αισθάνεται μέλος της οικογενείας, αποφασίσαμε να το κρατήσουμε. Σχεδόν δύο χρόνια μετά, έχουμε ένα μεσαίο σκύλο, τον τρελιάρη ΠΕΠΕ, που μας έχει ξετρελάνει.Τα αδέσποτα τα προτιμώ κύρίως για την ανθεκτικότητά τους στις αρρώστιες, όμως όλα τα σκυλάκια, είναι αξιαγάπητα, εκτός από αυτά που τα αφεντικά τους, τα έχουν κάνει σαν την μούρη τους, καταλαβαίνετε τι και ποιούς εννοώ.