Πριν από μερικές μέρες έκαναν έξωση στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Διαβάζοντας τον τίτλο "ευχαριστούμε τον πιανίστα που έφερε το πιάνο του" πριν διαβάσω το άρθρο, αυτόματα μου έφερε στο μυαλό μια εικόνα εγκατάλειψης, έλλειψης υποδομών και ρημαδιού. Ήχησε απόλυτα τραγικά στα αυτιά μου.η λογική "μην περιμένεις τίποτα από κανέναν" είναι λίγο..δίκοπη. Η πρωτοβουλία είναι καλή, απαραίτητη, ζωτικής σημασίας. Αλλά αν δεν διεκδικεί παράλληλα, τότε καταλήγουμε απλά στο να αποδεχόμαστε την έλλειψη δομών, υποδομών, παροχών κτλ. Ένα ακόμα παράδειγμα, αν οι δήμοι έχουν απολύσει πάνω από τους μισούς υπαλλήλους στην καθαριότητα, το να μαζεύουμε εμείς τα σκουπίδια χωρίς να απαιτούμε να προσληφθούν υπάλληλοι για αυτή τη βασική υποχρέωση της πολιτείας, τότε απλά κάνουμε τη χάρη σε αυτούς που θεωρούν την καθαριότητα περιττό έξοδο στην Ελλάδα του Μνημονίου.