τι καλά, επιτέλους ο πόνος είναι in, καλές φωτό, κάδρα και άλλα. Καμία αναφορά στον πόνο, στο γιατί αυτοί οι άνθρωποι, όπως και πολλοί άλλοι, είναι άστεγοι, καμία αναφορά στο τι ζούμε. Όλα είναι πλέον θέμα μιας καλης φωτογραφίας. Η πόλη αυτή ποτέ δεν είχε αίγλη. Πάντα ήταν μια γταχτή κατάσταση. Και καμία θλιψη. Τα κλάματα είναι για τους κλαμένους. Τι κάνουμε; Ποιά θέση έχουμε;