Με τυχαία σειρά:1. Εκατό χρόνια μοναξιά, Μάρκες: Ήταν το βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου στο λύκειο, το διάβασα συνεχόμενα πάνω από δέκα φορές (χωρίς υπερβολή), και συνέχισα να το διαβάζω τακτικά για πολλά χρόνια, μέχρι που σχεδόν αποστήθισα τις αγαπημένες μου σελίδες και συνέχισα να το διαβάζω γιατί είναι ό,τι πιο συγκλονιστικά ανθρώπινο έχει πέσει στα χέρια μου. Νομίζω ότι το ν.1 σε αυτή τη λίστα δεν είναι τυχαίο. Αν θα διάλεγα ακόμα έναν Μάρκες, σίγουρα τον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας.Νομίζω επίσης πως η ελληνική (και σκοτεινότερη) εκδοχή του είναι το Με το Φως του Λύκου Επανέρχονται της Ζυράννας Ζατέλλη, και δεν ξέρω αν αυτή η σύνδεση είναι που με έκανε να αγαπήσω την Ζατέλλη.2. Κατά Ιησούν Ευαγγέλιο, Ζ. Σαραμάγκου: Για την ιδιόρρυθμη στίξη του Σαραμάγκου, τον μοναδικό του τρόπο να λέει ιστορίες, την ίδια την ιστορία που διάλεξε να πει, αλλιώς.Επίσης: Το Περί Τυφλότητας, εξίσου καθηλωτικό.3. Ακυβέρνητες Πολιτείες, Τσίρκας: Το ν. 1 μου στην ελληνική λογοτεχνία. Για την γλώσσα του Τσίρκα, για τον τρόπο του να μιλάει για τα πάθη, και για την ιστορία, και το τι κάνει στις ζωές των ανθρώπων.4. Ο Φύλακας στη Σίκαλη, Σάλιντζερ: “Something else an academic education will do for you. If you go along with it any considerable distance, it will begin to give you an idea what size mind you have. What’ll fit and, maybe, what it won’t. After a while, you’ll have an idea what kind of thoughts your mind should be wearing. For one thing, it may save you an extraordinary amount of time trying on ideas that won’t suit you, aren’t becoming to you. You’ll begin to know your true measurements and dress your mind accordingly.” 5. Πάντα Καλά, Παύλος Μάτεσις: Νομίζω δεν υπάρχει Έλληνας λογοτέχνης που να έχει βρει ξεκαρδιστικότερο και ευφυέστερο τρόπο να μιλήσει για τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας. Είναι μια τομή του ελληνικού λούμπεν τρομερά ιδιαίτερη, με έναν Μάτεσι να βγάζει τη γλώσσα στην ευπρέπεια και την κανονικότητα με ήρωες που θα μπορούσαν να είναι απίστευτα μίζεροι σε μια άλλη αφήγηση, αλλά με την δική του πένα είναι εξοργιστικά ευτυχείς και αυτάρκεις και απλά λένε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να είναι ευτυχισμένος κανείς.Η Μητέρα του Σκύλου ήταν επίσης εξαιρετικό βιβλίο, αν και όταν το τέλειωσα είχα την αίσθηση ότι είχα φάει κλωτσιά στο στομάχι.6. Μυθιστόρημα, Γ. Σεφέρης: Καταπληκτικό ποίημα για την ιστορία και τους ανθρώπους μέσα της. Αν πετύχει κανείς και την απαγγελία του Σεφέρη, απλά τον στοιχειώνει.7. Οδυσσέας, Τζόυς: Είναι το βιβλίο που φτάνω μέχρι την μέση και δεν καταφέρνω να τελειώσω εδώ και πολλά καλοκαίρια, αλλά λατρεύω την γλώσσα του Τζόυς, και την απίστευτη εσωστρέφεια της αφήγησης, που πολλές φορές νιώθω να με αγνοεί, να μη θέλει να μου εξηγήσει, σαν να λέει απλά σκέψεις φωναχτά σε σχεδόν ονειρική ακολουθία.8. Ο μικρός πρίγκηπας, Εξυπερύ: Συνηθίζω πολύ στα βιβλία να κολλάω στις περιγραφές εκείνες που μαρτυρούν την τρυφερότητα του συγγραφέα προς τους ήρωες, τον μυστικό δεσμό τους. Λέει λοιπόν ο Εξυπερύ εκεί που ο μικρός πρίγκηπας φεύγει: "Έπεσε όπως πέφτει ένα δέντρο". Με συγκίνησε πολύ αυτή η περιγραφή του θανάτου, ή μάλλον του τόσο λιτού θαυμασμού του ήρωα ακόμα και στον θάνατο.9. To Kill a Mockingbird, H. Lee: Πολύ βαθιά ανθρώπινο βιβλίο για την αθωότητα, όπως και αν εννοείται αυτή. Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα και τον Θεό των Μικρών Πραγμάτων, της Αρουντάτι Ρόι.10. Μήδεια, Ευριπίδης: Η αγαπημένη μου αφήγηση για την γυναίκα-ερωμένη και την γυναίκα-μητέρα, το πάθος, τον θυμό και την εκδίκηση. Εξαιρετική μετάφραση έχει κάνει ο Γ. Χειμωνάς, και έχει γράψει και έναν εξίσου εξαιρετικό πρόλογο για το έργο.
