#3 Προσωπικά σε καταλαβαίνω και ας μην έχω τέτοιου είδους οικογενειακά τραύματα μεν, έχοντας δει όμως πολλά στα νοσοκομεία δε. Οι πιο πολλοί άνθρωποι έχουμε κακές συνήθειες (του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου) αλλά το κάπνισμα όταν είναι εθισμός είναι από τις πιο δύσκολα ανεκτές για εμένα γιατί βλάπτει ουσιαστικά και αποδεδειγμένα πια τόσα χρόνια κ αυτόν που καπνίζει κ τους γύρω του. Και είναι δύσκολο να νοιάζεσαι πολύ για κάποιον και να σκέφτεσαι ότι αυτοκαταστρέφεται με το ένα πακέτο την ημέρα. Ή ότι δεν έχει τη δύναμη να το ελέγξει ( μπορεί για κάποιον να είναι σημαντικό χαρακτηριστικό όταν διαλέγει σύντροφο). Ή ότι δεν έχει την ευαισθησία να σεβαστεί και τα δικά σου συναισθήματα/ ανάγκες για καθαρό αέρα πχ. Και (σχετικό- ασχετο) ακόμη πιο πολύ με εκνευρίζει το παθητικό κάπνισμα, ή μυρωδιά και όλα, όταν είναι στο σπίτι μου, στο υπνοδωμάτιο μου, στο τραπέζι μου και φυσικά στους δημόσιους χώρους που ακόμα να φτάσουμε στο -αυτονόητο για άλλες χώρες - να σεβόμαστε αυτόν το νόμο. Δεν είναι αμελητέο σημείο τριβής ειδικά όταν συζείς με τον άλλον. Ουφ! Έχω πρόβλημα!
