Αυτό που ίσως φαντάζει ως απλή και περιττή σεμνοτυφία είναι γενικά μια ψυχογλωσσολογική ανάγκη να μαρκάρουμε κάτι ως αισχρό / μη πρέπον κτλ. Είναι ένα είδος ταμπού, όχι αναγκαστικά υποκριτικό και σίγουρα όχι κάτι το τόσο παράδοξο (δείτε π.χ. και φράσεις του στίλ "στα φρύδια μου", "έλα ρε φούστη" κτλ.). Πρόκειται δηλ. για τακτικές μετρίασης του αισχρού της έκφρασης και ενίοτε διακωμώδησής της. Ενδιαφέρον είναι το παρακάτω βιβλίο: http://www.cambridge.org/nz/academic/subjects/languages-linguistics/english-language-and-linguistics-general-interest/forbidden-words-taboo-and-censoring-language