μια διαρκής ανακύκλωση μίσους τα σχόλια...αλλά, πέρα από το γεγονός ότι το "να καεί ο κήπος του γείτονα κι ας μην έχω εγώ τίποτα" είναι στη φύση του έλληνα, το προκαλεί και το ίδιο το άρθρο: μια παραβολή που δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο που θέλει ο γράφων να πραγματευτεί. Το ξεκινάει με την παραβολή του ασθενούς και του γιατρού, για να συγκινηθείς και το φτάνει στις διαμαρτυρίες των εργαζομένων. Δεν είναι η πρώτη φορά που η συγκεκριμένη στήλη με κάνει να απορώ με τον τρόπο (έμμεσο, όπως εδώ ή άμεσο, όπως κάπου ένα χρόνο πριν π.χ.) που ειρωνεύεται, στιλιτεύει και "μαυρίζει" τον όρο "διαμαρτυρία".