ακομα θυμαμαι το πρωτο σοκ- γυρω στα εικοσικατι-, οταν συνειδητοποιησα οτι τα 'προβληματα' μου δεν ειναι προβληματα καποιας ιδιαιτερης μοναδικοτητας, οτι δεν ειμαι budding βασανισμενη καλλιτεχνις που ξεχωριζει..και τωρα γελαω! πλακα εχει αυτη η ψευδαισθηση μοναδικοτητας, αλλα οταν καταλαβα οτι με ενωνουν πολλα περισσοτερα με τους ανθρωπους, εγινα καλυτερη κι εγω, η εν πασει περιπτωσει προσπαθησα να 'διαφερω' με αλλους τροπους και οχι με προβληματα και αδιεξοδα. (και για να μη παρεξηγηθω, δε μιλω για πραγματικα θεματα, οπως υγειας και εργασιακα). και με συγχωρεσα, νομιζω..thanks Λενα!