#1Η ιστορία της κοπέλας της ερώτησης ένα συμπυκνώνει τα κακώς κείμενα τόσο της ελληνικής οικογένειας όσο και του εκπαιδευτικού μας συστήματος.Όταν μεγαλώνεις σε μια οικογένεια που ο μόνος και ο απόλυτος στόχος είναι να είσαι πρώτη στο σχολείο και στα μαθήματα (προσέξτε όχι να είσαι μελετηρή, δηλαδή να αναπτύσσεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητες σου) αυτά είναι τα αποτελέσματα. Ο στόχος δεν είναι να προσπαθεί το παιδί να γίνεται καλύτερο, αλλά να είναι πρώτο στην τάξη, δηλαδή πρώτο στους βαθμούς για να μπορεί να κομπάζει μετά όλο το σόι ότι ''η Ελενίτσα μας ήταν σημαιοφόρος, και έχει πάρει και αριστείο''. Έτσι φτάνει το παιδί όχι να αναπτύσσεται σαν άτομο και να μαθαίνει πραγματικά, αλλά απλά να παπαγαλίζει μηχανικά για να επιτύχει καλούς βαθμούς και να βλέπει όλους τους άλλους σαν εχθρούς του που πάνε να του φάνε την πρωτιά. Δεν μελετά για να μάθει και να να αναπτυχθεί αλλά για να περάσει τους άλλους στην βαθμολογία.Σε αυτή τη διαδικασία βέβαια παίζει σημαντικό ρόλο το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο όχι απλά δεν έχει σαν στόχο να αναπτύσσει τις δυνατότητες του κάθε παιδιού αλλά τα βάζει σε μια αρένα για να αποδειχθεί ποιο θα φάει το άλλο. Καμία στόχευση για πραγματική γνώση με ποικιλία εκπαιδευτικων μεθόδων αλλά συνεχόμενη επανάληψη της ''ύλης'' χωρίς εκπαιδευτικούς και μαθησιακούς στόχους.Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε όλοι ότι άλλο είμαι έξυπνος, άλλο αναπτύσσω τις δυνατότητες του και άλλο παίρνω καλούς βαθμούς. Καλά το λέει η Λένα παραπάνω ότι η κοπέλα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι θα υπάρχουν και καλύτεροι από αυτή. Πάντα θα υπάρχουν, αυτό δε σημαίνει ότι αυτή είναι άχρηστη. Η συνειδητοποίηση αυτή είναι τρομερή όταν έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον όπου ''το δικό μας το παιδί είναι πρώτο παντού, μετά από αυτό το χάος, μετά το χάος πάλι αυτό'' (βλέπε και ερώτηση #5 όπου η άλλη ολόκληρη γυναίκα παίρνει τηλ τον μπαμπά της για να της πει ότι είναι πριγκίπισσα).#4Όταν ακούω άνθρωπο να χαρακτηρίζει τον εαυτό του έξυπνο και χαρισματικό κάτι παθαίνω. Εκτός και αν είναι κάτω των 18, οπότε τον συγχωρώ. Δε θα έπρεπε, αλλά τον συγχωρώ. (Πολύ καλή η απάντηση της αμπα)