#5 "Δεν το πιστευω οτι εχεις τοσο ωραιο αγορι!"Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αποκρίνεσαι με την αυτονόητη ερώτηση : "Tί σε εμποδίζει να το πιστεύεις;" με γνήσια απορία στο βλέμμα, σαν να σου λένε "Δεν το πιστεύω ότι αναπνέεις!" .Kαι αναλόγως πάει λέγοντας η... φιλική κουβεντούλα. Το ανωτέρω είναι ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι να το αντιμετωπίσεις. Ξέρεις, η προσωπικότητα δεν είναι μόνο μια λέξη στον αέρα... Είτε την έχει κάποιος, οπότε εξ' ορισμού την αποπνέει αισθητά και στους γύρω του είτε όχι. Οι φίλες σου δεν έχουνε δει την δική σου ακόμα, I bet on that!Γιατί, αν την έχουνε δει, τότε υποθέτω έχουν λόγους να πιστεύουν πολύ σοβαρά ότι δεν σου αξίζουν good-looking guys και απλά είσαι ανίκανη να έχεις τέτοιους. Συνεπώς, τα γεμάτα έκπληξη και σοκ λόγια τους θα είχανε και κάποιο βάρος πιθανώς.- "....Τελικά υπάρχει ελπίδα για όλες μας."- "Για όσες την χρειάζονται, ναι. Υποθέτω ότι θα υπάρχει. Και από ό, τι λέγεται θα πεθαίνει τελευταία. Οι υπόλοιπες μια χαρά πορευόμαστε και άνευ."Πριν μερικά χρόνια, σε ένα εμπορικό κατάστημα έπεσα τυχαία πάνω σε μια συμμαθήτρια από το Λύκειο. Αντιπαθέστατη λόγω συμπεριφοράς, είχε κακή αγωγή, αλλά ήταν από αυτές που σου την πλασάρουνε με επίφαση κοτίασης, ξέρετε ποιές... Πιθανότατα από αυτές που αναφέρονται και στην ερώτηση της γράφουσας. Λέμε πεταχτά τέλος πάντων τα νέα μας από τις σπουδές μας και τί κάναμε μετά... Μου λέει αυτή τα δικά της. Την ακούω. Φτάνει η σειρά μου. Της κάνω ακροθιγώς ένα σύντομο πέρασμα στα δικά μου, που συμπεριλαμβάνανε πως ακολούθησα μια ομολογουμένως πολύ σπάνια και δυσεύρετη κατεύθυνση σε ένα ιδιαίτερο πεδίο (ακριβώς γι' αυτό αποκτάει ένα κύρος στην κοινή αντίληψη - δηλαδή λόγω μηδαμινής/μηδενικής επαφής του μέσου ατόμου με το αντικείμενο). Και επειδή ξεκίνησα φυσικά την κουβέντα από τις προπτυχιακές σπουδές μου, οι οποίες ήταν μάλλον κάτι average από άποψη συχνότητας επιλογής επιστημονικού πεδίου, δεν περίμενε υποθέτω αυτό που θα ακολουθούσε... Πλάκα έχει, αλλά μόλις το άκουσε μου λέει - επί λέξει παιδιά : "ΕΛΑ! (εντυπωσιασμένη) Δεν το περίμενα ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ! (υπερφίαλα και καταφρονητικά βεβαίως, και όχι από έκπληξη λόγω σπανιότητας ή πιθανής ασυμβατότητας ενδιαφερόντων μου - εξάλλου δεν είχαμε καμία επαφή τα χρόνια που μεσολάβησαν).". Παίρνω λοιπόν κι εγώ μια ειλικρινή έκφραση απορίας (στην τελική μου βγήκε και φυσικά), τραβώντας ελαφρώς πίσω το λαιμό μου και της λέω "Γιατί δεν το περίμενες ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ;;! Sorry, μήπως αφαιρέθηκα και έχασα κάτι που είπες;". Περιττό να προσθέσω πως έμεινε ασάλευτη και αμίλητη να με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. Σαφέστατα περίμενε άλλη αντίδραση... Μετά από 5'' εύγλωττης σιωπής και ακίνητες στην ίδια στάση... την χαιρετώ λοιπόν ευγενικά και φεύγω, ενώ αυτή στέκεται ΑΚΟΜΑ ασάλευτη στην ίδια στάση. Τελείως κινηματογραφική σκηνή!
