Έχοντας περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο σε διαδρόμους νοσοκομείων ως φροντιστής του πατέρα μου,και μετά το ξεπροβόδισμα στο νεκροταφείο,θα συμφωνήσω με το σχόλιό σου. Το να νιώθεις ανήμπορος και ψυχολογικά στα όριά σου είναι φυσιολογικό. Το να το συζητάς,είναι φυσιολογικό και θεμιτό. Το να μη νοιάζεσαι για τον ασθενή παρά μόνο για τη δική σου δυσκολία,είναι κακό,αλλά δεν εξάγεται από κανένα στοιχείο της ερώτησης. Γενικά, επειδή η ψυχική υγεία των φροντιστών ειλναι ένα πολύ λεπτό θέμα, μην απαντάτε έτσι απαξιωτικά τόσο εύκολα. Άνθρωποι είμαστε όλοι. Κανένας μας δεν είναι υπερ-ήρωας.