Βασικά διαφωνώ. Το βιβλίο είναι απλά το μέσο και ως μέσο από μόνο του δεν μπορεί να έχει αξία. Αξία έχουν μόνο τα νοήματα που μεταφέρει. Και αν τα νοήματα είναι χαμηλού βάθους και ποιότητας τίποτα δεν το διαφοροποιεί από τα άλλα μέσα (περιοδικό, τηλεόραση κτλ.). Καλό θα ήταν μα μην θεοποιούμε την ανάγνωση ως φετίχ. Επίσης δεν νομίζω πως υπάρχουν αξιόπιστα εμπειρικά στοιχεία για το αν το διάβασμα των έργων της Δημουλίδου και των 50 αποχρώσεων μπορεί να οδηγήσει στην ανάγνωση βιβλίων που διαθέτουν μεγαλύτερο βάθος. Η προσωπική μου εμπειρία αλλά και ο συλλογισμός μου λέει πως όχι. Όσοι εθίζονται στο εύκολο και το γρήγορο δύσκολο θα επιλέξουν κάτι διαφορετικό. Η ανάγκη του εύκολου τους οδήγησε σε αυτήν την επιλογή και αυτή είναι πιθανό πως θα τους περιορίσει εκεί. Αντιστοίχως δεν μπορούμε να ελπίζουμε πως όσοι αρέσκονται στο σκυλάδικο θα στραφούν κάποια στιγμή στον Μότσαρντ και τον Μπαχ. υ.γ. Το απίθανο ελπίζω πως χρησιμοποιήθηκε με την έννοια του εκπληκτικού και όχι του παράξενου