Με τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ "ελιτίστρια" - όπως λογικά κι εσύ - θα συμφωνήσω κατά βάσιν με το σχόλιό σου, κυρίως στο ό,τι το βιβλίο (και εν γένει ο γραπρός λόγος) είναι μέσον και όχι αυτοσκοπός. Δε νομίζω ότι θα κερδίσει κάτι παραπάνω όποιος κάτσει και διαβάσει Λένα Μαντά απ'ό,τι αν κάτσει και δει σε DVD... ας μην πούμε Βισκόντι και Φασμπίντερ, αλλά ας το φτάσουμε μέχρι Κόπολα, Σκορσέζε και, γιατί όχι, Τζορτζ Λούκας. Για τα ναρκωτικά δε λένε ότι η επαφή με τα ελαφρά δε σε σπρώχνει απαραιτήστως στα βαριά; Ε, και για τα βιβλία το ίδιο ισχύει.Υ.Γ. Δεν εννοώ ότι οι αναγνώστες της Μαντά είναι βλάκες, απλώς ότι δεν είναι πιο κουλτουριάρηδες από άλλους ανθρώπους που απολαμβάνουν τις ίδιες ακριβώς ιστορίες να τις βλέπουν στην τηλεόραση αντί σε τυπωμένο χαρτί.Υ.Γ. 2 Άσχετο, ένα πιξελάκι το ζητάνε οι φωτό στα πρόσωπα.