Πολύ όμορφο το αρθρο σου αγαπητή Ελένη και πολύ αληθινό. Ξαφνικά όλες οι ελληνίδες μαγείρισες αρχισαν τα κινεζικα και τα σουσι (όπου να΄ναι και τα κάρυ) και τα ενσωμάτωσαν ως υλικά και αρώματα και στις κλασικές συνταγές τους. Θυμάμαι τη μανούλα μου, ίσως και λόγω των θεραπειών, ίσως και λόγω της Βέφας (αμφοτερες με τις ίδιες ευεργετικές και καταστροφικές συνεπειες) τα τελευταία χρόνια άρχισε τις παραλλαγες στις συνταγές της, που παρέμεναν υπέροχες, αλλά όπως λες κι εσύ έχανε την κλασική αξία της όπως την πρώτη μέρα της δημιουργίας.Δυστυχώς μετά το χαμό της, ο πατέρας μου σε μια κρίση θλίψης πέταξε όλα τα κιταπια και τις σημειώσεις της (ανεξήγητο) λες και έφταιγε η μαγειρική για την κατάληξη της. Έτσι χάθηκαν συνταγές για γεμιστή σπλήνα (που να την βρεις κιολας σήμερα), για χαλβά της Ρήνας, φλογέρες, ανώμαλα και ένα σωρό άλλες δοκιμασμένες στο χρόνο συνταγές. Ευτυχώς έμαθα κοντά της να μαγειρεύω κάποιες απο τις αγαπημένες μου μαμαδίστικες δημιουργίες.