Σε νιώθω. Έχω χάσει πολύ δικό μου άνθρωπο σε πάρα πολύ μικρή ηλικία της.Και περισσότερο απ'όλα, νιώθω αυτό που γράφεις "αποφάσισα να μην απωθήσω τις σκέψεις μου".Τις πιο πολλές φορές απωθώ τις αναμνήσεις από νοσοκομεία, γιατρούς που μιλούσαν για "χαμένη υπόθεση", χημειοθεραπείες και όλα αυτά.Κάπου κάπου όμως, τα αφήνω να με βρουν.Μερικές φορές, όταν αρχίζεις να χάνεις λίγο την προοπτική που ξέρεις πως θα πρέπει να έχεις αντιμετωπίζοντας τα πράγματα και τους ανθρώπους στη ζωή σου έχοντας ζήσει όλα αυτά, πρέπει να αφήνεις τον εαυτό σου να παθαίνει το συγκεκριμένο "ηλεκτροσόκ αναμνήσεων" για να θυμάσαι.Πολύ ωραίο κείμενο, Άρη.
