Πω πωω, ψυχοπλακώθηκα!Ρε παιδιά, έχω γνωρίσει ανθρώπους παντρεμένους για πολλά χρόνια, που δεν αντιμετωπίζουν τον/την σύζυγό τους σαν τον ανυπόφορο βραχνά που περιγράφετε. Άλλο η σχετική ρουτίνα, το καταλάγιασμα του πάθους, κι άλλο να θέλεις να αποφεύγεις τον άλλο όσο γίνεται.Το νόημα είναι να ελέγχεις μεν τον εαυτό σου, αλλά να βρίσκεις και μια χαρά σε αυτό. Αν είναι πια να θεωρείς τοοοοόσο Γολγοθά τη συμβίωση, πιο υγιές και τίμιο είναι να συζητήσεις είτε για "ανοιχτό γάμο" είτε για διαζύγιο. 2016 έχουμε. Η μονογαμία δεν είναι για όλους, είναι για όσους την γουστάρουν και την συντηρούν χωρίς υπέρμετρη δυσαρέσκεια.