Αυτά τα ουτοπικά στα δικά μου αυτιά ακούγονται περίπου αστεία. Δεν εννοώ ότι τα κοροϊδεύω, αλλά ότι σε εμένα τουλάχιστον συνέβαινε πάντα το - υποτίθεται - ουτοπικό(!). Βασικά, για να μη λέω ψέματα, ούτε καν το λεγόμενο ουτοπικό, αλλά το ακόμα καλύτερο, που από ό, τι βλέπω δεν αναφέρεται καν ποτέ, λες και είναι απλά αδύνατον εξ' ορισμού και τώρα τί να λέμε, ένα πράγμα....(;;;!) Προσωπικά, σε όλες μου τις σχέσεις, είτε μικρότερης είτε μεγαλύτερης διάρκειας κι αν ήταν, όσο περνούσαν οι μήνες ή/και αργότερα τα χρόνια το σεξ γινόταν όλο και πιο ενδιαφέρον. Όταν λέω ενδιαφέρον, εννοώ πως με τον καιρό και την ισχυροποίηση της δέσμευσης όχι μόνο το σεξ εξελισσόταν αναλογικά σε ποιοτικά καλύτερο αλλά και σε πιο συναρπαστικό. Δεν αντιλαμβάνομαι πόσο σπάνιο φαινόμενο μπορεί να είναι αυτό, ξέρω ότι είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο μπλα μπλα μπλα το ότι μετά το πέρας των πρώτων δύο χρόνων ενός ζευγαριού, η σεξουαλική του ζωή φθίνει. Απλά εγώ δεν το έχω ζήσει ποτέ! Μόνο το αντίστροφο ζούσα πάντοτε. Ειλικρινά ούτε μία φορά στη ζωή μου δεν βρέθηκα αντιμέτωπη με τον περιβόητο κανόνα περί μείωσης της επιθυμίας, της ποιοτικά χαμηλότερης σεξουαλικής επαφής που φέρνει ο χρόνος, η τριβή, η ρουτίνα, ή οτιδήποτε σχετικό, έτσι ρε παιδί μου ούτε για να έχω να το λέω, πως να, συνέβη και σε εμένα μια φορά... Το σεξ άρχιζε όντως να φθίνει - και μάλιστα αισθητά - μόνο όταν διαφαίνονταν κάπως στον ορίζοντα τα προβλήματα που σύντομα θα οδηγούσαν και στον χωρισμό. Μόνο τότε. Εξού λοιπόν και μου προκαλεί πολύ μεγάλη εντύπωση, αν και το έχω συνηθίσει πια, η εν λόγω αναπαραγωγή και η τεράστια κουβέντα επί του θέματος (που για εμένα προσωπικά είναι μη-θέμα), χωρίς βέβαια να αμφιβάλλω ότι για να έχει απήχηση και να υπάρχει ανάγκη να λαμβάνει χώρα σε τέτοια έκταση, θα παρουσιάζεται οπωσδήποτε στον κόσμο ως συχνό πρόβλημα. Ίσως να αποτελώ πράγματι ευτυχή εξαίρεση.Προσπαθώντας να δώσω μια εξήγηση ή.. κάποια συμβουλή(;), χωρίς να είμαι ειδική και χωρίς να γνωρίζω πόση εφαρμογή θα έχει αυτή σε άλλα ζευγάρια, ΑΝ βοηθάει λοιπόν κάπου κάποιον θα έλεγα ότι ποτέ μα ποτέ δεν ήμουν σε μια σχέση από συνήθεια. Ούτε ένα λεπτό, ούτε ένα δευτερόλεπτο. Επίσης : ποτέ μα ποτέ δεν έκανα σεξ με κάποιον σύντροφό μου χωρίς να το θέλω πολύ. Όταν δεν το ήθελα πολύ, απλά δεν έκανα/δεν δεχόμουν να κάνω. Δεν πιεζόμουν ποτέ, απλά (το ίδιο συμβουλεύω και ως προς όλα, όχι μόνο το σεξ). Ποτέ δεν ένιωσα ρουτίνα σε μία σχέση. Ποτέ. Η λεγόμενη ανιαρή και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα κρατιόταν πάντα συνειδητά (όση δυσκολία κι αν απαιτούσε αυτό) έξω από την σχέση μας, εκτός από εκείνα τα κομμάτια της που δεν βρίσκαμε αμφότεροι καθόλου ανιαρά αλλά αντιθέτως λόγους για να περνάμε μαζί όσο πιο πολύ γίνεται ανάλογα με τις συνθήκες - και, πιστέψτε με, ήταν αρκετά έως πολλά. Εγώ προσωπικά (τουλάχιστον) έκανα και κάτι άλλο : Οτιδήποτε θα έφερνε την απομυθοποίησή μου στα μάτια του (εννοώ εκείνο το είδος της απομυθοποίησης που θα σιχαινόμουν, που δεν θα άντεχα, που δεν θα ήθελα να... ξέρω ότι ξέρει!) το κρατούσα σθεναρά - όσο κόπο κι αν χρειαζόταν - έξω από την σχέση μου, πέρα από τα μάτια του, μακριά από την αντίληψή του. Πιστεύω πως σε μεγάλο βαθμό το ενέπνεα και στον σύντροφό μου, να πράξει και εκείνος το ίδιο για εμένα (τουλάχιστον στους ευφυείς συντρόφους μου, ναι). Η εικόνα που έχει ο ένας σύντροφος για τον άλλον, ξέρετε, αποτελεί θεμέλιο λίθο όχι μόνο του πόθου του για εσάς (φαντάζομαι αυτονόητο δα) αλλά και όλης της στάσης του απέναντί σας.Αν και πιστεύω πως το πιο πραγματικό, το πιο βασικό μυστικό είναι σε μεγάλο βαθμό να μην νιώθεις την (όποια) πραγματικότητά σου σαν ρουτίνα - εσύ, ο καθένας ατομικά. Όταν η ζωή σου σου φαίνεται βαριά, όταν τη βιώνεις δύσκολα, όταν ανταπεξέρχεσαι με βρόγχο και ανυπομονείς να ξεφύγεις από αυτήν, θα το μεταδώσεις με κάποιον τρόπο και στην σχέση σου αναγκαστικά. Άσε που τότε μπορεί να συμβεί το ακόμα χειρότερο(;) ίσως : Να κρεμαστείς από την σχέση σου ως το μόνο μέσο διαφυγής - κίνηση καταστροφική (εγγυημένα πράγματα). Διότι η σχέση δεν έρχεται για να κάνει την ζωή μας καλή. Αλλά μόνο για να την κάνει ακόμα καλύτερη. Όποιος το βλέπει διαφορετικά, φοβάμαι πως εξαρχής δεν πρέπει να θέτει ψηλά τον πήχυ. Δεν νομίζω πως προδιαγράφονται πολύ θετικά τα πράγματα για την σχέση του εν τοιαύτη περιπτώσει. Επιπλέον, θα ήθελα να σημειώσω πως, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν πρέπει να υπάρχει ούτε στην ψυχολογία μας ούτε στο λεξιλόγιό μας το "για πάντα". Το "για πόσο" το ξέρει μόνο ο Ύψιστος και η ζωή. Εσύ δεν μπορείς όχι να δεσμευτείς για αυτό και σε αυτό, αλλά ούτε καν να το δεις φαντασιωσικά. Λυπάμαι. Αλλά αν έμπαινα σε σχέση με στόχο το "για πάντα" και ανάλογους οδηγούς που απορρέουν από την συγκεκριμένη πεποίθηση, δεν θα έκανα ποτέ σχέση. Δεν είμαι τρελή να δεσμευτώ εις τους αιώνες των αιώνων βρέξει χιονίσει. Ούτε τα συναισθήματα δεσμεύονται. Ούτε τα όνειρα παντρεύονται ποτέ, όπως σοφά έχει πει ο Ευρυπίδης. Μην το ελπίζεις καθόλου. Μόνο τα σχέδια δεσμεύονται - και αυτά σε μία βραχεία σχετικά προοπτική και όπως πάει (βλέποντας και κάνοντας, προσαρμόζοντας λίγο στο μέλλον, ή αλλάζοντας ριζικά, και πάει λέγοντας). Είμαι ασφαλώς και ανυπερθέτως υπέρ της κοινής προοπτικής (της εκφρασμένης εννοείται), που ουσιαστικά βέβαια προέρχεται κατά κύριο λόγο από την ίδια την πίστη στη δέσμευσή σου, στην σταθερότητά της για εσένα, εκ των έσω δηλαδή, από την προοπτική που μπορεί να προσλάβει εσωτερικά σε εσένα τον ίδιο και ΓΙΑ εσένα τον ίδιο τη δεδομένη στιγμή που προβαίνεις σε αυτήν. Αλλά αυτό απέχει πολυ από εκείνον τον τρομερό βραχνά... Το "για πάντα" συνιστά μόνο βραχνά για εμένα. Βασικά για κάθε ελεύθερο άνθρωπο συνιστά, ας μην κοροϊδευόμαστε. Δεν σας κρύβω ότι ο τίτλος του άρθρου μου φαίνεται φριχτός. Το "για πάντα" είναι οριστικό, δηλώνει αμετάκλητο τέλος. Είναι σαν να σου λένε "μέχρι τον θάνατο" και "αυτό ήταν όλο". Θέλω να πω πως οι συνειρμοί που κουβαλάει είναι αποτρεπτικοί για έναν υγιή νου, για ένα ελεύθερο ωραίο πνεύμα, για μια ψυχή που θέλει να ταξιδέψει, δεν της αρέσει να προβλέπει και να ζορίζεται. Απαγορευτικοί θα έλεγα. Δεν είναι απλά φοβιστική έννοια, το παρομοιάζω με την αντλία που ρουφάει οξυγόνο από τον άνθρωπο, ενώ αυτός έχει μπει σε ένα πηγάδι. Σ' αυτό το πηγάδι λοιπόν, σε μία σχέση, κατέβαινα γνωρίζοντας ότι, παρά την κοινή προοπτική και πίστη, μπορεί και να τελειώσει και να ανέβω ξανά στην επιφάνεια. Δεν το ξεχνούσα ποτέ αυτό... Όχι απλά ότι μπορεί να τελειώσει. Ότι μπορεί να θέλω κάποια στιγμή ΕΓΩ να τελειώσει. Οπότε, και θα την τελειώσω - έτσι εξίσου απλά και ωραία όπως την άρχισα, όπως την θέλησα, όπως την επιδίωξα, όπως δούλεψα για αυτήν. Έτσι μπορεί και να τελειώσω. Έτσι και ο άλλος μπορεί κάλλιστα κάποια στιγμή να την τελειώσει. Να το θυμάστε. Ε, βρε φίλοι μου, και να τελειώσει δεν θα πεθάνουμε. Ούτε καν... Αυτά από εμένα. Ελπίζω να βοήθησα.
