Όταν πηγαίνει κάποιος στην Επίδαυρο να δει Αριστοφάνη ή Ευριπίδη, δεν αποζητά την καινοτομία, να δει επί παραδείγματι την Αντιγόνη ντυμένη με σχολική ποδιά (Λιβαθηνός 2016), ή την Κλυταιμνήστρα στα κίτρινα ως σάτιρα στην Ζωή Κωνσταντοπούλου (Εκκλησιάζουσες 2015). Πηγαίνει στον αυθεντικό χώρο, με την προσδοκία να δει μία κατα το δυνατόν πιστή αναπαραγωγή του έργου, ενδυματολογικά και σκηνογραφικά όπως αυτή παιζόταν 2.500 χρόνια πριν (στα πλαίσια που ο σύγχρονος σκηνοθέτης μπορέσει να το αποδώσει). Ο σκοπός; Να βιώσει την εμπειρία που βίωνε ο αρχαίος Έλληνας. Αυτό αποζητά από ένα αρχαίο έργο που παίζεται στο αυθεντικό, αρχαίο θέατρο και έτσι το κρίνει.Αντίστοιχα, το Lion King Remake, δεν φτιάχτηκε ούτε για να καινοτομήσει, ούτε για να εκπλήξει, ούτε για να πειραματιστεί. Φτιάχτηκε για να ζωντανέψει στην μεγάλη οθόνη υπέροχες και τρυφερές μνήμες της παιδικής μας ηλικίας και να μας κάνει για 2 ώρες ξανά 10 ετών, αυτή τη φορά με καλύτερα animated graphics & effects. Η καινοτομία δεν έχει χώρο σε αυτό το εγχείρημε και μόνο να το βλάψει θα μπορούσε, καθώς θα στρέβλωνε τις πολύ συγκεκριμένες μνήμες μας που μας χάρισε η αυθεντική ταινία.Με την καινοτομία λοιπόν μπορεί κανείς να πειραματιστεί όταν δημιουργεί νέα concepts, όπως Frozen / Moana κλπ, τα οποία κρίνονται και σε μία διαφορετική, δική τους βάση.Ως εκ τούτου, βρίσκω την κριτική στο νέο Lion King ως "μη καινοτόμο" λιγάκι εύκολη και επιεικώς άστοχη. Νόμιζα ότι είχαμε ξεβλαχέψει σαν Έλληνες και είχαμε ξεπεράσει την εντελώς παλιακή νοοτροπία της κριτικής ταινιών με βάση την "ψαγμενιά" τους.
