#2Μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί κανείς ότι δεν έχει σημασία ποιός έχει δίκιο αλλά τι κάνει γι'αυτό. Το κόλλημα με το δίκαιο είναι παιδικό, η ζωή δεν είναι δίκαιη, τελεία, και πρέπει καθένας μας να δει τι ο ίδιος μπορεί να διαφοροποιήσει στην δική του συμπεριφορά (αλλά κυρίως στην θεώρηση των πραγμάτων και των ανθρώπων γύρω του) για να πετύχει το δικό του ιδεατό επίπεδο συνειδητότητας. Το να περιμένεις να λυθεί ένα πρόβλημα χωρίς να αλλάξει καμμία παράμετρος αντιμετώπισης είναι χαζομάρα. Επιπλέον πολλοί άνθρωποι που στέλνουν ερωτήσεις στην στήλη περιμένουν αρκετά φανερά κάποιος με κάποια εγκυρότητα να τους επιβεβαιώσει "ναι, έχεις δίκιο". Δεν είναι τελείως ανούσιο να απαντήσει η Α μπα; στο μοτίβο αυτό? Είναι σαν να μην εστάλη η ερώτηση ποτέ έτσι, το άτομο μένει σε όσα ξέρει και νομίζει και δεν πάει παρακάτω. #4Αυτό το "φοιτητοπαράπονο" για την "ζωάρα" των 20+ που υποτίθεται πρέπει να ζήσουν τώρα που είναι νέοι και φοιτητές γιατί το δικαιούνται ήταν για τις παλιές καλές εποχές. Τώρα έχουμε πόλεμο. Όσο γρηγορότερα αντιληφθεί αυτό το ηλικιακό γκρούπ αυτήν την (σκληρή αλλά...) πραγματικότητα τόσο το καλύτερο για το παρόν και το μέλλον της. #6Λίγο απλοποιημένη και η θεώρηση των αρχαίων ελληνικών φιλοσοφιών (που δεν περιορίζονται στους Στωϊκούς κλπ) και του χριστιανισμού. Επιπλέον περιμένεις πολλά από τους ανθρώπους ως προς το ξεπέρασμα του μαζοχισμού! Είναι αποκλειστικά ανθρώπινο ίδιον, τα ζώα δεν έχουν μαζοχισμό, δεν ταλαιπωρούν τους εαυτούς αναίτια, είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από αυτά. Όσο για την συγχώρεση, έχει να κάνει με την ελευθερία, πιστεύω προσωπικά. Είναι μεγάλο βάρος η μνησικακία... #7Το να γίνεις μάνα δεν θα σε "ολοκληρώσει ως γυναίκα/άνθρωπο" (ο ετεροκαθορισμός δεν δημιουργεί πλήρωση), ούτε θα αλλάξει την ζωή σου παρά μόνο πρακτικά προς το χειρότερο (δηλαδή ως προς τα δικά σου θέλω και την δική σου αυτονομία που θα πάνε περίπατο), οπότε όλα αυτά τα επιχειρήματα κοινωνικής πίεσης είναι ανόητα και κακώς δίνονται ελαφρά τη καρδία, ειδικά αν ο προσφέρων δεν έχει ουδεμία πρόθεση να βοηθήσει κατόπιν με το πρακτικό του ζητήματος (τύπου "κάνε μου εγγονάκι να έχω να παίζω και να καμαρώνω και μετά κόψε το κεφάλι σου εσύ πώς θα το μεγαλώσεις"). Ο μόνος ικανός λόγος για να κάνεις παιδί είναι για να ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ από το απόθεμα αγάπης που έχεις, αν έχεις (δεν είναι υποχρεωτικό ούτε εξυπακούεται), και με όλους τους περιορισμούς που θέτεις για την εποχή, τις απαιτήσεις/κινδύνους κλπ. (που φυσικά σε κάθε εποχή διαμορφώνονται ανάλογα). Και το μόνο παράπλευρο όφελος είναι να ξαναανακαλύψεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, με ΑΘΩΟΤΗΤΑ (κι αυτό θα σε κάνεις όντως καλύτερο άνθρωπο).
