#4 Επειδή ήμουν σε κάπως παρόμοια φάση κάπου στα 24 - θα σου πω αυτό ακριβώς που θά λεγα στον εαυτό μου τότε. ΠΑΡΕ ΠΤΥΧΙΟ κ ξεκίνα να ζεις. Αυτά τα να ζήσεις τη ζωή στο έπακρο κ ανάλογα κλισέ, μόνο κακό σου κάνουν. Σε κάθε ηλικία κ φάση ζεις τη ζωή στο έπακρο, αν θες. Στα 20 παρτάροντας (ενδεχομένως, για κάποιους), στα 25 (κ νωρίτερα θά πρεπε) ξεκινώντας επαγγελματική σταδιοδρομία κ στεκόμενος/η στα πόδια σου. Απλά αλλάζουν οι φάσεις. Επειδή σ εκείνη την ηλικία έφυγα στο εξωτερικό, αρχικά για μεταπτυχιακό κ μετά έμεινα για να δουλέψω, αυτό που έβλεπα γύρω μου κ μετάνιωνα που είχα χάσει τόσο πολύτιμο χρόνο ήταν το ότι δεν είχα πάρει το πτυχίο μου νωρίτερα. Αν γύρναγα πίσω, θά χα πάρει πτυχίο στην ώρα μου, θά χα δουλέψει περισσότερο κ πιο νωρίς, όπως είχαν κάνει όλοι οι συνομήλικοί μου στο μεταπτυχιακό - κ έτσι ερχόντουσαν με μυαλό πιο πηγμένο, με καλύτερες προοπτικές στην μετέπειτα δουλειά τους (κ άπο άποψη της δουλειάς αυτής καθαυτής αλλά κ αποδοχών προφανώς). Για να μη στα πολυλογώ, ενώ εγώ ξεκίνησα από κατώτατο μισθό γιατί ως τα 25 ψιλοκωλοβάραγα - εκείνοι όλοι απλά περάσαν στο επόμενο σκαλί και, ω τί έκπληξη, ζούσαν τη ζωή τους στο έπακρο, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον καθένα.Θα γίνω κ εγώ σκληρή όπως άλλοι - ξύπνα κ βάλε στόχους, κ φτάσε τους κ παράλληλα ζήσε ό,τι θες να ζήσεις, χωρις να τα βάζεις όλα σε κουτάκια 20-25-30.
