Αυτό που φοβίζει την #7 σχετικά με την απόκτηση παιδιού είναι ίσως η πιο σημαντική αλλάγή στη ζωή όποιου αποκτάει παιδιά: η αναζήτηση της προσωπικής σου ευτυχίας και ο φόβος του δικού σου θανάτου μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, προέχει η δική τους ευτυχία και ο δικός σου θάνατος δε σε φοβίζει τόσο όσο το να συμβεί κάτι σ' εκείνα. Είναι μια πτυχή της γονεϊκότητας για την οποία είναι πολύ δύσκολο να προετοιμαστείς, όσο συνειδητοποιημένος κι αν είσαι απο πριν. Γι' αυτό και καταλαβαίνω απόλυτα τους ανθρώπους που δεν θέλουν να ζήσουν με αυτόν τον τρόπο - κι εγώ πριν θελήσω να αποκτήσω παιδιά, για πολλά χρόνια ακριβώς έτσι ένιωθα. Δεν είναι θέμα δειλίας, θάρρους ή αυταπάρνησης η επιθυμία για παιδί.Αν παρομοίαζα με κάτι την ζωή πριν και μετά τα παιδιά, είναι σαν να σου έκαναν δώρο ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα. Μαθαίνεις με κόπο να περπατάς διαφορετικά, δεν έχεις πια τόση ευχέρεια κινήσεων, αλλά βλέπεις τα πάντα αλλιώς, από ψηλά, και ενθουσιάζεσαι τόσο που θέλεις να πεις και στους άλλους να το δοκιμάσουν (εκνευριστικό χούι των νέων γονιών).Ξέρεις όμως ότι δεν μπορείς να τα βγάλεις και να ξαναγυρίσεις στον προηγούμενο τρόπο ζωής - αν κάτι πάει στραβά, αν σπάσουν, θα σωριαστείς, θα σακατευτείς και ίσως να μην μπορέσεις να ξανασηκωθείς ποτέ. Αυτό το έχει βιώσει στην οικογένειά της η #7, και ξέρει πολύ καλά τι διακυβεύεται από την απόφαση που θα πάρει.