Συμφωνώ μαζί σου. Θα σου πω τι νιώθω εγώ που δεν είμαι μαμά. 1ο δε ξέρω τα ωράρια του μωρού. Ειδικά όταν είναι μικρό και χρειάζεται συνέχεια τη μαμά του ένιωθα ότι δε θέλω να ρουφήξω τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της φίλης μου ή δεν ήθελα να ενοχλήσω το παιδί. Έτσι έστελνα ένα μήνυμα. Προφανώς στις αρχές οι μαμάδες έχουν άλλη προτεραιοτητα.Από την άλλη σε βόλτες, παραλίες κλπ τα παιδιά από μένα είναι απολύτως δεκτά. Καταλαβαίνω όμως από την άλλη ότι κάποιες στιγμές είναι οικογενειακές.Τι να πω. Και πιτσιρίκια να παρεμβαίνουν στην κουβέντα και ας μιλάνε για πάνες, οι φίλες μου είναι φίλες μου και ακούω τους προβληματισμούς τους. Ίσως αυτές που μου κάνουν κάποια αρνητική εντύπωση είναι αυτές που πραγματικά τις πιάνει μια μανία και περηφάνια με την εγκυμοσύνη και το μωρό, αλλά εκεί ξέρω ότι φταίω εγώ, γιατί ξέρω από τώρα ότι δεν είναι μια διαδικασία που θα μου αρέσει. Από την άλλη σαν υπεύθυνη για το παιδί που είναι του φίλου μου είναι αλήθεια ότι έχουμε διαφορετικά ωράρια. Όταν έχουμε το παιδί σπίτι το σκ πχ δε μπορούμε να βγούμε για ποτό ή για φαΐ, διαφορετικά θα χάσουμε το λίγο χρόνο που έχουμε με το παιδί. Έτσι κανονίζουμε περισσότερο τραπέζια στο σπίτι με τους φίλους μας και τους βλέπουμε όλους. Κανείς δεν έχει πρόβλημα με αυτό και γνωρίζει το παιδί τους φίλους μας, παίζουμε επιτραπέζια ετοιμάζουμε μαζί το φαγητό και το τραπέζι. Αλλά αν έχουμε κάποιο θέμα που αφορά το παιδί , προφανώς δε καθόμαστε να πρήζουμε τους καλεσμένους μας, εκτός κι αν είναι κάτι εξαιρετικά σοβαρό και επαναλαμβαμομενο. Εκεί θα κάνουμε μια συζήτηση για να ακούσουμε και άλλες γνώμες εκτός από τις δικές μας.Μια φορά το μήνα θα βγούμε, αλλά με μέτρο γιατί την Κυριακή είναι σπίτι μας πάλι. Κι αυτό σημαίνει και πρωινό ξύπνημα την Κυριακή και χαράματα τη Δευτέρα για να πάει σχολείο. Δεν είναι καλύτερα ή χειρότερα είναι απλώς διαφορετικά.